Adnan Dinçer yazdı: Gareth Southgate’in yanlışı! Avrupa Şampiyonası finali, yanlış ve doğruları ile unutulmaz bir örnek olarak futbol tarihine geçerken baş role kesinlikle Gareth Southgate oturtulmalıdır. Zira birtakım maçların neticelerindan futbolcular kadar teknik adamlar da sorumludurlar. Uzatmalara kalan bu müsabakada öteki ögeler maalesef ikinci planda kaldı… İtalya’nın şampiyonluğunu kutluyorum. Olağan ki oynadıkları oyunun kusurlar oyunu olduğunu unutup, kazanacaklarını sanan mağrur İngilizlere kıymetli bir ders verdiler. Şampiyonlar Ligi finalinin ülkemizden alınmasını ve yarı final avantajlarının gücünü asla unutmayacak olan futbol dünyası masabaşı kanısını öne alırken, ben de İtalya’nın başarılı kupa gerçeğine rağmen İngiltere’nin iki defa bulunduğum Wembley stadında finali kaybetmeyeceğine inanmıştım aslında!
Teknik adam, oyuncuyu idmanda koşturan, bağıran, terör estiren yahut takım tercihini duygusal yapan kişi değildir aslında… Futbol, en küçük yanlışa müsaade vermeyen gerçekçi bir oyundur. Kimseye ahkam kesmem aslında. Lakin futbol sıradan bir oyundur, ancak o sıradani başarmak zordur! Tüm yaşananların “motorik” hale gelmesi için yapılan gerçeği unuttuğunuz an yanlış darbesini vurur!
Futbolcularıma yedek kaldıklarında nazaranv verirken, bilhassa ısınırken hep beyin ve fizik olarak oyunda olmalarını ve oyunu takip etmelerini söylerim!
Oyuncu değişirken, girecek oyuncunun mevkiine göre, fizikî ve ruhsal istikametten adaptasyonuna dikkat ederim. Yani topa bir atılım yaparak, kazanması gereken stoper ile, oyunda evvel orta alanda yahut uygun bir mevkide ısınır, oyuna adapte olur ve daha sonra asıl mevkiine geçer. Bunu yapmayan tehlikeyi, oyuncunun sakatlığını ve kusur yapmasını davet ediyor demektir… Siz uzatmalara kalan grubunuzun son anına kadar onu kenarda tutup, yalnızca penaltı atışı için oyuna alırken hayli düşünmeliydiniz. Öncelikle fizik ve ruh olarak kendisine baktınız mı!? Beyin hudut tertibi ne kadar uyumlu, dikkat ettiniz mi? Daha evvel futbolcu iken 1996 yarı final maçında Almanlara karşı kaçırdığınız penaltı ile kaybettiğiniz maç hiç mi aklınıza gelmedi?! Soğuk ve kendinizden emin görünen duruşunuz, aslında bir panik ve kararsızlık maskesiymiş! Eksik bilgi ile bütünleşmiş kararsızlığınız ortasında öz inancını yok ettiğiniz futbolcuları son iki penaltı ile nazaranvlendiren ve onları birinci vuruşları en güç dört ve beşinci penatılarla nazaranvlendirmeniz, kelamda güneş batmayan imparatorluğunuzla futboldaki geçersiz gurur fiyaskonuzdur!
Bu yazım felsefi ve ruhsal bir futbol gerçeğidir. Bunda, kümemizdeki İtalyanın muvaffakiyetini küçümseyen bir anlayış yoktur. Lakin bir canlı ve tarihi andır, her insanın bilmesi gereken yanlışsız bir örnektir!
Yarı final maçını ve finali Wembley’de oynayan İngiltere, alanda kaybetmiştir. İtalya, Mancini’nin haklı gözyaşları ortasında kendilerine atfedilen sloganlara aldırmadan kazanmıştır. Bir futbol adamı olarak kendilerini tebrik ederim. Ekip oyunu açısından, uzatmalara kalan bir finalde güç koşullarda kazanılan kupa değerlidir. Fakat bizler teknik adam olarak yabancı hayranlığı ile değil; kendi futbol kültürümüzü birbirimizi yemeden gözden geçirip, bir sefer daha niye sevdiğimiz futbol dünyasında yerimizi alamadığımızı düşünerek çözmeliyiz!
Teknik adam, oyuncuyu idmanda koşturan, bağıran, terör estiren yahut takım tercihini duygusal yapan kişi değildir aslında… Futbol, en küçük yanlışa müsaade vermeyen gerçekçi bir oyundur. Kimseye ahkam kesmem aslında. Lakin futbol sıradan bir oyundur, ancak o sıradani başarmak zordur! Tüm yaşananların “motorik” hale gelmesi için yapılan gerçeği unuttuğunuz an yanlış darbesini vurur!
Futbolcularıma yedek kaldıklarında nazaranv verirken, bilhassa ısınırken hep beyin ve fizik olarak oyunda olmalarını ve oyunu takip etmelerini söylerim!
Oyuncu değişirken, girecek oyuncunun mevkiine göre, fizikî ve ruhsal istikametten adaptasyonuna dikkat ederim. Yani topa bir atılım yaparak, kazanması gereken stoper ile, oyunda evvel orta alanda yahut uygun bir mevkide ısınır, oyuna adapte olur ve daha sonra asıl mevkiine geçer. Bunu yapmayan tehlikeyi, oyuncunun sakatlığını ve kusur yapmasını davet ediyor demektir… Siz uzatmalara kalan grubunuzun son anına kadar onu kenarda tutup, yalnızca penaltı atışı için oyuna alırken hayli düşünmeliydiniz. Öncelikle fizik ve ruh olarak kendisine baktınız mı!? Beyin hudut tertibi ne kadar uyumlu, dikkat ettiniz mi? Daha evvel futbolcu iken 1996 yarı final maçında Almanlara karşı kaçırdığınız penaltı ile kaybettiğiniz maç hiç mi aklınıza gelmedi?! Soğuk ve kendinizden emin görünen duruşunuz, aslında bir panik ve kararsızlık maskesiymiş! Eksik bilgi ile bütünleşmiş kararsızlığınız ortasında öz inancını yok ettiğiniz futbolcuları son iki penaltı ile nazaranvlendiren ve onları birinci vuruşları en güç dört ve beşinci penatılarla nazaranvlendirmeniz, kelamda güneş batmayan imparatorluğunuzla futboldaki geçersiz gurur fiyaskonuzdur!
Bu yazım felsefi ve ruhsal bir futbol gerçeğidir. Bunda, kümemizdeki İtalyanın muvaffakiyetini küçümseyen bir anlayış yoktur. Lakin bir canlı ve tarihi andır, her insanın bilmesi gereken yanlışsız bir örnektir!
Yarı final maçını ve finali Wembley’de oynayan İngiltere, alanda kaybetmiştir. İtalya, Mancini’nin haklı gözyaşları ortasında kendilerine atfedilen sloganlara aldırmadan kazanmıştır. Bir futbol adamı olarak kendilerini tebrik ederim. Ekip oyunu açısından, uzatmalara kalan bir finalde güç koşullarda kazanılan kupa değerlidir. Fakat bizler teknik adam olarak yabancı hayranlığı ile değil; kendi futbol kültürümüzü birbirimizi yemeden gözden geçirip, bir sefer daha niye sevdiğimiz futbol dünyasında yerimizi alamadığımızı düşünerek çözmeliyiz!