Barcali
Active member
- Katılım
- 14 Şub 2021
- Mesajlar
- 1,145
- Puanları
- 38
Ağrıların niye gece arttığına dair yanıtlar bulunmuş olabilir İnsanların yaşadığı en temel şeylerden biri de fizikî acı hissi. Ama bu hissin gün içerisinde neden dalgalandığı uzun müddettir gizemini korumuştu. Tıp biliminin birinci vakit içinderından beri tabipler ve hastalar, bir fazlaca ağrı tipinin geceleri kötüleşme eğiliminde olduğunu fark etmişlerdi. Şimdiye kadar yürütülen birden fazla araştırmada, geceleyin hissedilen ağrılar uykusuzluğa yahut uykunun kaçmasına bağlanmaya çalışılmış lakin hudutlu muvaffakiyet elde edilmişti.
Şimdiyse Fransa’daki Lyon Sinirbilim Araştırmaları Merkezinde çalışan Claude Gronfier’in öncülük ettiği yeni bir çalışmada, nihayet bu değişen ağrı hassasiyetine ışık tutuluyor ve sirkadiyen saatimizin, günün farklı vakit içinderında kendine mahsus iniş çıkışlarla birlikte bu değişimlerde kuvvetli bir tesir meydana getirdiği gösteriliyor.
Fizyoloji davranışlarımızın neredeyse tüm taraflarını denetim ediyor
Populer Science Türkiye’nin içeriğindeki ayrıntılara gore dans edemeyen insanların bile bedenlerindeki her sistemde tıngırdayan dahili ritimler bulunuyor. Sirkadiyen ritimleri halinde bilinen ve bedenin dahili saatiyle çalışan bu biyolojik süreçler, faaliyetleri günün muhakkak vakit içinderında artırıp azaltmak üzere ayarlıyor. Berkeley – California Üniversitesinde çalışan sirkadiyen biyoloğu Lance Kriegsfeld, bu ritimlerin bedendeki neredeyse bütün sistemleri etkilediğini ve “fizyoloji ile davranışlarımızın neredeyse tüm yönlerini” denetim ettiğini söylüyor.
Gronfier ve araştırma ekibinin yürüttüğü yeni çalışmada ise bu ritimlerin ağrı üstündeki tesiri ortaya çıkarılmış. Araştırmacıların deneklere kısa müddetliğine uyguladığı ağrı veren bir ısı uyaranının, öğledilk evvel saat 3 sıralarında en ağrılı biçimde hissedildiği ve öğlenden daha sonra saat 3 sıralarında ise en düşük ağrıyla hissedildiği gösterilmiş. Çalışmada yer almayan ve Kingston – Queens Üniversitesinde ağrı bilimci olarak çalışan Nader Ghasemlou, “Çok heyecan verici bir gelişme” diyor. “Uzun müddettir aklımızda olan sorulara karşılık veren araştırmalardan biri.”
Tam kanıtlanamayan şeyler var
Konuyla ilgili belirsizliklerin bu kadar uzun vakittir devam etmesinin niçini de, bir şeyin bedenin dahili saatiyle işlediğini kanıtlamanın güç olması ve meşakkatli bir çalışma tasarımı gerektirmesi. Araştırmacıların bunun için iştirakçileri ritmik bir dalgalanmaya sebep olabilecek tüm çevresel yahut davranışsal etmenleri ortadan kaldırabilecekleri denetimli bir laboratuvar ortamına yerleştirmesi gerekiyor. Bu yaklaşım, her şeyin (ışıklandırma, sıcaklık, besine erişim) sabit tutulduğu ve saatin kaçı gösterdiğini bilmenin imkansız olduğu “sabit rutin protokolü” formunda isimlendiriliyor.
Katılımcıların, loş biçimde aydınlatılan bir odada en az 24 saat boyunca yarı yatar biçimde uzanması gerekiyor. Uyumalarına, ayrılmalarına yahut lavaboyu kullanmak için kalkmalarına müsaade verilmiyor. Yiyecek ise her saat başı yalnızca ufak atıştırmalıklar biçiminde veriliyor. İştirakçiler, çalışmadaki ekip üyeleriyle sohbet edebiliyor ama çalışanların vakit içinde bağlı rastgele bir şeyden bahsetmesi katı bir biçimde yasaklanıyor. Gronfier bu protokol altında, ortamdaki yahut iştirakçilerin davranışındaki hiç bir şeyin artık ritmik olmadığını açıklıyor. ötürüsıyla araştırmacılar 24 saatlik ritmi bulunan biyolojik bir ölçüm belirlerlerse, bu kalıp “içeriden ve kesin olarak sirkayiden vakit içindema sisteminden kaynaklanıyor.”
Gronfier’ın ekibi, ağrının ritmik tabiatını ortaya çıkarmak üzere bu protokole 34 saat boyunca katılmayı kabul eden 12 sağlıklı ve genç erkek bulmuş. Araştırma kadrosu, ön kola yerleştirilen ve denekler ağrı hissettiklerini bildirene kadar sıcaklığı yavaşça birer derece Celsius artıran bir aygıt sayesinde deneklerin ağrı hassasiyetini her iki saatte bir test etmiş. İştirakçiler, genelde aygıt 46 derece Celsius civarına ulaşmadan evvel aygıtı durdurmuşlar. İştirakçiler ayrıyeten muhakkak sıcaklıklara (42, 44 ve 46 derece Celsius) ayarlanan aygıtlarla da test edilmiş. ondan sonrasında iştirakçilerden, hissettikleri ağrının derecesini görsel bir ölçekte puanlamaları istermiş.
Araştırma grubunun, bu bilgilerdeki ritimleri aramadan evvel her bir kişinin beden saatini ölçmesi gerekmiş. her insanın ritmi günlük bir döngüyü takip etse de, kimileri günün erken yahut geç saatlerine eğilim gösteriyor. Bu durum “erkenci kuşları”, “gece kuşlarını” yahut bu ikisinin içindeki herkesi meydana getiriyor. Kelam konusu ölçümü her saat başı tükürük örneklerini toplayarak gerçekleştiren araştırmacılar, daha sonrasında elde edilen bu ayrıntıları her insanın ritmini 24 saatlik tek bir saatle denkleştirmek için kullanmış. Toplanan tükürük örneklerinde ise kişinin yatağa gittiği olağan müddetten yaklaşık iki saat evvel salgılanan melatonin hormonunun yükselişi değerlendirilmiş. Yapılan incelemeler kararında, açık bir ağrı döngüsü olduğu ortaya çıkmış. Bu standartlaştırılmış ölçümde hassasiyet öğledilk evvel 3 ve 4 içinde tepe yaparken, en düşük noktasına ise 12 saat daha sonra gelmiş.
Bilim insanları ayrıyeten kelam konusu ritimlerin ağrı veren uyarana has olduğunu da göstermişler. İştirakçilerden, sıcaklığı tespit edene kadar ısının yavaşça yükseldiği bir misyon yürütmeleri de istenmiş. Lakin ağrı içermeyen bu eşik noktalarında, insanların hissettiği ağrı yoğunluğuyla ilgili ritmik bir kalıp saptanmamış.
Stanford Üniversitesi Ağrı hafifçeletici Yenilikler Laboratuvarının müdürü Beth Darnall, “Kulağa fazlaca mantıklı gelse de, nispeten sezgiyle anlaşılamayan bir durum zira bu kadar bariz olsaydı, uzun mühlet evvel kanıtlanırdı” diyor. “Çok yeni lakin epey fazla öznel geçerliliği var.”
Katılımcıların gece uyumasına müsaade verilmediğinden, araştırmacılar ağrıda meydana gelen rastgele bir artışın uykusuzlukla alakalı olup olmadığını da açıklığa kavuşturabilmişler (yeni makalenin öncesindeki hâkim kuram, artışın uykusuzluktan kaynaklandığı yönünde). Araştırma ekibi uykusuzluğun ağrı hassasiyetinde meydana getirdiği rastgele bir artışın, ahenge baskısı arttıkça gece boyunca doğrusal ve yavaş bir biçimde güçleneceğini aktarıyor. Bu durum, sirkadiyen sistemin taraf verdiği inişli çıkışlı bir kalıba aksi düşüyor. Bu yüzden araştırmacılar matematiksel modellemeler kullanarak, iştirakçilerin ağrı algısındaki değişimlerin görünürde ne dereceye kadar yavaş bir artışla ve ne dereceye kadar ritmik bir değişimle açıklanabildiğini bulmaya çalışmışlar. Sonuçlar, sirkadiyen sistem için etkileyici bir zafer gösteriyor: Bilgilerin yüzde 80’si sirkadiyen kaynakla açıklanabilirken, yalnızca yüzde 20’si uyku kaynağıyla açıklanabilmiş.
“Bu oran bizi şaşırtmıştı” diyor Gronfier. “Aslında uykunun fazlaca daha tesirli olacağını düşünüyordum. Ama bu durum, uykunun kıymetli olmadığı manasına gelmiyor zira çalışmamızı hayli düzgün uyuyan şahıslar üzerinde yürüttük.” Çalışmanın kronik olarak uyku yoksunluğu çeken yahut uyku bozukluğu bulunan bireylerde yinelanması, uyku muhtaçlığının birtakım şahısların ağrılarında hayli daha büyük bir tesir meydana getirdiğini gösterebilir.
Çalışmanın bayanlardan oluşan bir örnekte de yinelanması gerekecek. Zira östrojen üzere hormonların sirkadiyen ritimleri etkilediği biliniyor. ötürüsıyla araştırmacılar, birebir ağrı ritmikliği kalıbını bayanlarda görmeyebilir. Bu çalışmada yer almayan ve Surrey Üniversitesinde sirkadiyen biyoloğu olarak çalışan Debra Skene, “Erkekler ve bayanlarla ne vakit bir şey yapsak, cinsiyet farklılıkları olduğunu görüyoruz” diyor. “Ancak bana nazaran, bunun büyüklükle yahut o eğimin ne kadar büyük olduğuyla alakası olabilir. En hassas olduğumuz vakti değiştireceğini düşünmüyorum.”
Çalışma yalnızca 12 erkekten oluşan örnek boyutuyla ufak olsa da, ritmik tesirlerin epey kuvvetli olduğu görülmüş. Bu yüzden Skene üzere araştırmacılar, araştırma ekibinin ağrı üzerinde gerçek bir sirkadiyen tesiri bulunduğunu ortaya çıkardığını düşünüyor. Bu tesirler artık yaşlı nüfuslarda ve farklı etnik kökenlere sahip insanlarda da incelenebilir.
Darnall, gelecekte kanser yahut zona hastalığı üzere sıhhat durumlarının yol açtığı ağrının sirkadiyen tabiatının incelenmesiyle bir arada, bu ağrılara müdahale etme halinin de değişebileceğini düşünüyor.”Sirkadiyen patoloji, öncesinde zannedilenden daha kıymetli bir terapi amacı olabilir” diyor. Duvardaki saat yerine bedenin dahili saatine dayanan ağrı tedavilerinin uygulanması daha düzgün olabilir. Bunlar, şimdilerde Cincinnati Çocuk Hastanesinde sirkadiyen biyoloğu olarak çalışan John Hogenesch üzere araştırmacıların hayata geçirilmesi için uğraştığı şeylerden yalnızca biri.
Hogenesch ve meslektaşları, 2019 yılında hastanelerde ağrı kesici ilaçlara yönelik yazılan reçetelerin sabah saatlerinde arttığını ve akşam saatlerinde azaldığını göstermişler. Öbür bir tabirle hastanenin de kendi 24 saatlik ritmi var. Ancak bu ritim, hastaların gereksinimlerini gerçek biçimde yansıtmıyor. “Ağrının en sık geceleri rapor edildiğini biliyoruz ve buna karşın ağrı, aslında daha sonraki güne kadar tedavi edilmiyor” diyor Hogenesch. Doktorların, Gronfier’ın laboratuvarınca yayımlanan yeni makaleyi okumasını ümit ediyor. bu biçimdelikle tabipler, ağrı keciyi gece yazmaya karar verebilir. Hogenesch ayrıyeten bulguların, ağrı dalgalanması konusunda daha fazla araştırma yürütülmesini teşvik etmesini umuyor.
Fakat daha fazla araştırma gelmeye başladıkça, her ağrı tipinin en yüksek noktasına gece ulaştığını bakılırsaceğimizi var iseyamayız. Migren ve eklem iltihabı üzere iltihabi ağrı durumlarına sahip birtakım şahıslar, sabahları daha fazla ağrı yaşadıklarını aktarıyor. ötürüsıyla bu değişkenliğin, bağlı doku ya da beden sistemine bağlı olması da olası. Ayrıyeten olağan olarak farklı insan kümelerine bakıldığında, eşsiz ritimler ortaya çıkabilir.
Ağrının bu artış ve azalışına neyin sebep olduğuna gelince, bilim insanlarının hâlâ kesin bir karşılığı yok. Ama kimi ipuçları var. Bedeninizdeki neredeyse her hücrenin, beynimizde yer alan ana saatten alınan sinyalleri dinleyen kendi moleküler saatleri var. Bu sebeple Oxford Üniversitesi sinirbilimci olarak çalışan Zameel Cader ve meslektaşları, hissettiğimiz ağrı ölçüsünün ağrıyı tespit eden hücrelerin ritminden kaynaklanıyor olabileceği hipotezini ortaya atmış. Cader’in laboratuvarında yürütülen ve çabucak hemen basım basamağına geçmeyen (bağımsız bilim insanlarınca incelenmeyi bekleyen) bir çalışma, bu hipotezi destekliyor; farelerde 24 saat boyunca görülen ağrı dalgalanmalarının, ağrılı bir uyaranla faaliyete geçen hudut hücrelerinde bulunan moleküler saatlere bağlı olduğu gösterilmiş. Bilim insanları farelerin çevresel hudut hücrelerindeki moleküler saatleri ortadan kaldıran bir usul kullandıklarında, kemirgenlerin ağrı düzeyleri gün boyunca istikrarlı seyretmiş.
Belki de şimdilik çıkarılması gereken en büyük fikir; ağrı gelip çattığında, sirkadiyen sistemimizin rolünün her çıkışın bir inişi olduğu manasına geliyor olduğudur. Ağrı algılamanın bu yavaş giden lunapark treninde, ağzınıza tek bir hap bile atmadan birkaç saat daha sonra rahatlayabilirsiniz. Olağan daha sonrasında bir daha berbatlaşabilir.
Şimdiyse Fransa’daki Lyon Sinirbilim Araştırmaları Merkezinde çalışan Claude Gronfier’in öncülük ettiği yeni bir çalışmada, nihayet bu değişen ağrı hassasiyetine ışık tutuluyor ve sirkadiyen saatimizin, günün farklı vakit içinderında kendine mahsus iniş çıkışlarla birlikte bu değişimlerde kuvvetli bir tesir meydana getirdiği gösteriliyor.
Fizyoloji davranışlarımızın neredeyse tüm taraflarını denetim ediyor
Populer Science Türkiye’nin içeriğindeki ayrıntılara gore dans edemeyen insanların bile bedenlerindeki her sistemde tıngırdayan dahili ritimler bulunuyor. Sirkadiyen ritimleri halinde bilinen ve bedenin dahili saatiyle çalışan bu biyolojik süreçler, faaliyetleri günün muhakkak vakit içinderında artırıp azaltmak üzere ayarlıyor. Berkeley – California Üniversitesinde çalışan sirkadiyen biyoloğu Lance Kriegsfeld, bu ritimlerin bedendeki neredeyse bütün sistemleri etkilediğini ve “fizyoloji ile davranışlarımızın neredeyse tüm yönlerini” denetim ettiğini söylüyor.
Gronfier ve araştırma ekibinin yürüttüğü yeni çalışmada ise bu ritimlerin ağrı üstündeki tesiri ortaya çıkarılmış. Araştırmacıların deneklere kısa müddetliğine uyguladığı ağrı veren bir ısı uyaranının, öğledilk evvel saat 3 sıralarında en ağrılı biçimde hissedildiği ve öğlenden daha sonra saat 3 sıralarında ise en düşük ağrıyla hissedildiği gösterilmiş. Çalışmada yer almayan ve Kingston – Queens Üniversitesinde ağrı bilimci olarak çalışan Nader Ghasemlou, “Çok heyecan verici bir gelişme” diyor. “Uzun müddettir aklımızda olan sorulara karşılık veren araştırmalardan biri.”
Tam kanıtlanamayan şeyler var
Konuyla ilgili belirsizliklerin bu kadar uzun vakittir devam etmesinin niçini de, bir şeyin bedenin dahili saatiyle işlediğini kanıtlamanın güç olması ve meşakkatli bir çalışma tasarımı gerektirmesi. Araştırmacıların bunun için iştirakçileri ritmik bir dalgalanmaya sebep olabilecek tüm çevresel yahut davranışsal etmenleri ortadan kaldırabilecekleri denetimli bir laboratuvar ortamına yerleştirmesi gerekiyor. Bu yaklaşım, her şeyin (ışıklandırma, sıcaklık, besine erişim) sabit tutulduğu ve saatin kaçı gösterdiğini bilmenin imkansız olduğu “sabit rutin protokolü” formunda isimlendiriliyor.
Katılımcıların, loş biçimde aydınlatılan bir odada en az 24 saat boyunca yarı yatar biçimde uzanması gerekiyor. Uyumalarına, ayrılmalarına yahut lavaboyu kullanmak için kalkmalarına müsaade verilmiyor. Yiyecek ise her saat başı yalnızca ufak atıştırmalıklar biçiminde veriliyor. İştirakçiler, çalışmadaki ekip üyeleriyle sohbet edebiliyor ama çalışanların vakit içinde bağlı rastgele bir şeyden bahsetmesi katı bir biçimde yasaklanıyor. Gronfier bu protokol altında, ortamdaki yahut iştirakçilerin davranışındaki hiç bir şeyin artık ritmik olmadığını açıklıyor. ötürüsıyla araştırmacılar 24 saatlik ritmi bulunan biyolojik bir ölçüm belirlerlerse, bu kalıp “içeriden ve kesin olarak sirkayiden vakit içindema sisteminden kaynaklanıyor.”
Gronfier’ın ekibi, ağrının ritmik tabiatını ortaya çıkarmak üzere bu protokole 34 saat boyunca katılmayı kabul eden 12 sağlıklı ve genç erkek bulmuş. Araştırma kadrosu, ön kola yerleştirilen ve denekler ağrı hissettiklerini bildirene kadar sıcaklığı yavaşça birer derece Celsius artıran bir aygıt sayesinde deneklerin ağrı hassasiyetini her iki saatte bir test etmiş. İştirakçiler, genelde aygıt 46 derece Celsius civarına ulaşmadan evvel aygıtı durdurmuşlar. İştirakçiler ayrıyeten muhakkak sıcaklıklara (42, 44 ve 46 derece Celsius) ayarlanan aygıtlarla da test edilmiş. ondan sonrasında iştirakçilerden, hissettikleri ağrının derecesini görsel bir ölçekte puanlamaları istermiş.
Araştırma grubunun, bu bilgilerdeki ritimleri aramadan evvel her bir kişinin beden saatini ölçmesi gerekmiş. her insanın ritmi günlük bir döngüyü takip etse de, kimileri günün erken yahut geç saatlerine eğilim gösteriyor. Bu durum “erkenci kuşları”, “gece kuşlarını” yahut bu ikisinin içindeki herkesi meydana getiriyor. Kelam konusu ölçümü her saat başı tükürük örneklerini toplayarak gerçekleştiren araştırmacılar, daha sonrasında elde edilen bu ayrıntıları her insanın ritmini 24 saatlik tek bir saatle denkleştirmek için kullanmış. Toplanan tükürük örneklerinde ise kişinin yatağa gittiği olağan müddetten yaklaşık iki saat evvel salgılanan melatonin hormonunun yükselişi değerlendirilmiş. Yapılan incelemeler kararında, açık bir ağrı döngüsü olduğu ortaya çıkmış. Bu standartlaştırılmış ölçümde hassasiyet öğledilk evvel 3 ve 4 içinde tepe yaparken, en düşük noktasına ise 12 saat daha sonra gelmiş.
Bilim insanları ayrıyeten kelam konusu ritimlerin ağrı veren uyarana has olduğunu da göstermişler. İştirakçilerden, sıcaklığı tespit edene kadar ısının yavaşça yükseldiği bir misyon yürütmeleri de istenmiş. Lakin ağrı içermeyen bu eşik noktalarında, insanların hissettiği ağrı yoğunluğuyla ilgili ritmik bir kalıp saptanmamış.
Stanford Üniversitesi Ağrı hafifçeletici Yenilikler Laboratuvarının müdürü Beth Darnall, “Kulağa fazlaca mantıklı gelse de, nispeten sezgiyle anlaşılamayan bir durum zira bu kadar bariz olsaydı, uzun mühlet evvel kanıtlanırdı” diyor. “Çok yeni lakin epey fazla öznel geçerliliği var.”
Katılımcıların gece uyumasına müsaade verilmediğinden, araştırmacılar ağrıda meydana gelen rastgele bir artışın uykusuzlukla alakalı olup olmadığını da açıklığa kavuşturabilmişler (yeni makalenin öncesindeki hâkim kuram, artışın uykusuzluktan kaynaklandığı yönünde). Araştırma ekibi uykusuzluğun ağrı hassasiyetinde meydana getirdiği rastgele bir artışın, ahenge baskısı arttıkça gece boyunca doğrusal ve yavaş bir biçimde güçleneceğini aktarıyor. Bu durum, sirkadiyen sistemin taraf verdiği inişli çıkışlı bir kalıba aksi düşüyor. Bu yüzden araştırmacılar matematiksel modellemeler kullanarak, iştirakçilerin ağrı algısındaki değişimlerin görünürde ne dereceye kadar yavaş bir artışla ve ne dereceye kadar ritmik bir değişimle açıklanabildiğini bulmaya çalışmışlar. Sonuçlar, sirkadiyen sistem için etkileyici bir zafer gösteriyor: Bilgilerin yüzde 80’si sirkadiyen kaynakla açıklanabilirken, yalnızca yüzde 20’si uyku kaynağıyla açıklanabilmiş.
“Bu oran bizi şaşırtmıştı” diyor Gronfier. “Aslında uykunun fazlaca daha tesirli olacağını düşünüyordum. Ama bu durum, uykunun kıymetli olmadığı manasına gelmiyor zira çalışmamızı hayli düzgün uyuyan şahıslar üzerinde yürüttük.” Çalışmanın kronik olarak uyku yoksunluğu çeken yahut uyku bozukluğu bulunan bireylerde yinelanması, uyku muhtaçlığının birtakım şahısların ağrılarında hayli daha büyük bir tesir meydana getirdiğini gösterebilir.
Çalışmanın bayanlardan oluşan bir örnekte de yinelanması gerekecek. Zira östrojen üzere hormonların sirkadiyen ritimleri etkilediği biliniyor. ötürüsıyla araştırmacılar, birebir ağrı ritmikliği kalıbını bayanlarda görmeyebilir. Bu çalışmada yer almayan ve Surrey Üniversitesinde sirkadiyen biyoloğu olarak çalışan Debra Skene, “Erkekler ve bayanlarla ne vakit bir şey yapsak, cinsiyet farklılıkları olduğunu görüyoruz” diyor. “Ancak bana nazaran, bunun büyüklükle yahut o eğimin ne kadar büyük olduğuyla alakası olabilir. En hassas olduğumuz vakti değiştireceğini düşünmüyorum.”
Çalışma yalnızca 12 erkekten oluşan örnek boyutuyla ufak olsa da, ritmik tesirlerin epey kuvvetli olduğu görülmüş. Bu yüzden Skene üzere araştırmacılar, araştırma ekibinin ağrı üzerinde gerçek bir sirkadiyen tesiri bulunduğunu ortaya çıkardığını düşünüyor. Bu tesirler artık yaşlı nüfuslarda ve farklı etnik kökenlere sahip insanlarda da incelenebilir.
Darnall, gelecekte kanser yahut zona hastalığı üzere sıhhat durumlarının yol açtığı ağrının sirkadiyen tabiatının incelenmesiyle bir arada, bu ağrılara müdahale etme halinin de değişebileceğini düşünüyor.”Sirkadiyen patoloji, öncesinde zannedilenden daha kıymetli bir terapi amacı olabilir” diyor. Duvardaki saat yerine bedenin dahili saatine dayanan ağrı tedavilerinin uygulanması daha düzgün olabilir. Bunlar, şimdilerde Cincinnati Çocuk Hastanesinde sirkadiyen biyoloğu olarak çalışan John Hogenesch üzere araştırmacıların hayata geçirilmesi için uğraştığı şeylerden yalnızca biri.
Hogenesch ve meslektaşları, 2019 yılında hastanelerde ağrı kesici ilaçlara yönelik yazılan reçetelerin sabah saatlerinde arttığını ve akşam saatlerinde azaldığını göstermişler. Öbür bir tabirle hastanenin de kendi 24 saatlik ritmi var. Ancak bu ritim, hastaların gereksinimlerini gerçek biçimde yansıtmıyor. “Ağrının en sık geceleri rapor edildiğini biliyoruz ve buna karşın ağrı, aslında daha sonraki güne kadar tedavi edilmiyor” diyor Hogenesch. Doktorların, Gronfier’ın laboratuvarınca yayımlanan yeni makaleyi okumasını ümit ediyor. bu biçimdelikle tabipler, ağrı keciyi gece yazmaya karar verebilir. Hogenesch ayrıyeten bulguların, ağrı dalgalanması konusunda daha fazla araştırma yürütülmesini teşvik etmesini umuyor.
Fakat daha fazla araştırma gelmeye başladıkça, her ağrı tipinin en yüksek noktasına gece ulaştığını bakılırsaceğimizi var iseyamayız. Migren ve eklem iltihabı üzere iltihabi ağrı durumlarına sahip birtakım şahıslar, sabahları daha fazla ağrı yaşadıklarını aktarıyor. ötürüsıyla bu değişkenliğin, bağlı doku ya da beden sistemine bağlı olması da olası. Ayrıyeten olağan olarak farklı insan kümelerine bakıldığında, eşsiz ritimler ortaya çıkabilir.
Ağrının bu artış ve azalışına neyin sebep olduğuna gelince, bilim insanlarının hâlâ kesin bir karşılığı yok. Ama kimi ipuçları var. Bedeninizdeki neredeyse her hücrenin, beynimizde yer alan ana saatten alınan sinyalleri dinleyen kendi moleküler saatleri var. Bu sebeple Oxford Üniversitesi sinirbilimci olarak çalışan Zameel Cader ve meslektaşları, hissettiğimiz ağrı ölçüsünün ağrıyı tespit eden hücrelerin ritminden kaynaklanıyor olabileceği hipotezini ortaya atmış. Cader’in laboratuvarında yürütülen ve çabucak hemen basım basamağına geçmeyen (bağımsız bilim insanlarınca incelenmeyi bekleyen) bir çalışma, bu hipotezi destekliyor; farelerde 24 saat boyunca görülen ağrı dalgalanmalarının, ağrılı bir uyaranla faaliyete geçen hudut hücrelerinde bulunan moleküler saatlere bağlı olduğu gösterilmiş. Bilim insanları farelerin çevresel hudut hücrelerindeki moleküler saatleri ortadan kaldıran bir usul kullandıklarında, kemirgenlerin ağrı düzeyleri gün boyunca istikrarlı seyretmiş.
Belki de şimdilik çıkarılması gereken en büyük fikir; ağrı gelip çattığında, sirkadiyen sistemimizin rolünün her çıkışın bir inişi olduğu manasına geliyor olduğudur. Ağrı algılamanın bu yavaş giden lunapark treninde, ağzınıza tek bir hap bile atmadan birkaç saat daha sonra rahatlayabilirsiniz. Olağan daha sonrasında bir daha berbatlaşabilir.