Arif Kızılyalın yazdı: “Korktuk, çekindik” Zordur birinci maçlar…
Hele dev bir tertibin açılışına denk gelmişse bu 90 dakika daha zordur; düşünsenize, 1.5 yıldır boş kalan tribünlerde yarı yarıya da olsa seyirci, ekranları başında 3 milyara yakın insan…
Mesken sahibi İtalya için de güç bir randevuydu, ‘bizim çocuklar’ için de…
Kim ne derse desin, epey değerliydi İtalya maçı.
kararınu kast etmiyorum. Ancak Fransa’nın bulunduğu kümeden alnının akı ile çıkıp, direkt final biletini almak, daha sonra da Azzuri ile Roma Arena’sında kapışmak…
Kapıştık da, daha doğrusu rakibin uzunluğundan posundan, galibiyet serisinden etkilenip sahayı, oyunu İtalyanlara bıraktık.
İkinci yarıda adeta dağıldık!
Aslında mağlubiyetin kokusu, 0-0 biten birinci yarıda duyulmuştu.
Biz çekildik, 27 maçtır yenilmeyen 11 maç üst üste kazanma rekorunu elinde bulunduran İtalyanlar, bastırdı da bastırdı.
kimi vakit kaleci dahil. 10 kişi ile çekildik geri, kimi vakit orta alandaki 4’lü duvarı 6’ya çıkardık.
Yusuf etkisiz kaldı, Hakan Çalhanoğlu solda kayboldu.
Yalnızca Ozan-Okay ikilisi ayakta tutmaya çalıştı göbeği.
Atak ise hiç işlemedi, lakin işlemediden çok, işletemedik! Burak’a uzun top açmazsanız, yalnızca meyyit toplarda tesirli olur. Bonucci-Chiellini tandemine de Roma’da gol atmak biraz zor!
Uğurcan şayet standart üstü bir gününde olmasa birinci yarıda yıkılırdı Türk duvarı.
İşin berbatı birinci yarıdaki bu, “Aman gol yemeyelim..” taktiği sürünce, İtalyanlar faturayı kesti.
En bilindik kuraldır; futbol kuralı da değildir; endişenin ecele yararı yok diye!
Korktuk, çekindik, bir daha de golleri yedik.
Juvenutsu Merih Demiral’ın kendi kalesine, birebir vakitte İtalya’da gol atması dramatik. Lakin o durumda sert kenar ortaya bedenini siper etmese, gerideki İtalyan aslına bakarsan golü atacaktı.
Burada Merih’ten çok sol bek Umut eleştirilebilir. esasen İtalyanlar daima o kanattan gelmişti. Berardi, Insigne, Barela oraları sıkça kullandılar.
1-0 daha sonra Şenol Güneş, klasik değişikliklere gitti. İrfan Can ve Kaan girerken, Ozan ve Okay çıkıyordu ki, bu iki ön libero birinci yarıda yıkılmayan Türk duvarının kıymetli taşıyıcılarıydı. çıktılar, 2. golü yedik.
İtalya’ya kendi 18’inin civarında cirit attırırsan golü yersin!
Net!
Roma’da 1 değil 2 de yersin, 3’ü de yersin bu da bir başka Net!
Aslında hayli daha farklı da bitebilirdi maç. Bilhassa birinci yarıda Uğurcan onca topu kurtarmasa, hakem de 45. dakikada Akıllı’nın eliyle buluşan topa penaltıyı verse, bütün havamız sönerdi. 5’lik olurduk. Zira birinci gole kadar istatistiklere baktım, 60 organize atak yapmış İtalyanlar. Daha doğrusu oyun şablonlarından hiç ödün vermediler. Bir orta 0-0’a kitlenen düğümü çözmek için hem stoperi, hem liberoyu ileri gönderdiler, lakin o anlarda da savunmaları ‘hilal’ üzere kurdular.
Evet dünyanın sonu değil İtalya mağlubiyeti.
Hele bu grup açılışın mesken sahibiyse.
Lakin buradan ders çıkarıp, Bakü’de, yani Türk milletinin ikinci vatanı Azerbaycan’da oynayacağı Galler-İsviçre maçlarına bakmalıyız.
Bu iki maçtan 4 puan almak kâfi, lakin 3 puan ve bu averajla güç. O yüzden Galler’e yenilme, İsviçre’yi yen, yoluna devam et.
Yoksa mı?
Çok yazık olur, bu kadar coşkuya, beklentiye, hatta makarnaya ‘ton balığı’ koyayım derken çam deviren firmalarımıza epey yazık olur.
Hele dev bir tertibin açılışına denk gelmişse bu 90 dakika daha zordur; düşünsenize, 1.5 yıldır boş kalan tribünlerde yarı yarıya da olsa seyirci, ekranları başında 3 milyara yakın insan…
Mesken sahibi İtalya için de güç bir randevuydu, ‘bizim çocuklar’ için de…
Kim ne derse desin, epey değerliydi İtalya maçı.
kararınu kast etmiyorum. Ancak Fransa’nın bulunduğu kümeden alnının akı ile çıkıp, direkt final biletini almak, daha sonra da Azzuri ile Roma Arena’sında kapışmak…
Kapıştık da, daha doğrusu rakibin uzunluğundan posundan, galibiyet serisinden etkilenip sahayı, oyunu İtalyanlara bıraktık.
İkinci yarıda adeta dağıldık!
Aslında mağlubiyetin kokusu, 0-0 biten birinci yarıda duyulmuştu.
Biz çekildik, 27 maçtır yenilmeyen 11 maç üst üste kazanma rekorunu elinde bulunduran İtalyanlar, bastırdı da bastırdı.
kimi vakit kaleci dahil. 10 kişi ile çekildik geri, kimi vakit orta alandaki 4’lü duvarı 6’ya çıkardık.
Yusuf etkisiz kaldı, Hakan Çalhanoğlu solda kayboldu.
Yalnızca Ozan-Okay ikilisi ayakta tutmaya çalıştı göbeği.
Atak ise hiç işlemedi, lakin işlemediden çok, işletemedik! Burak’a uzun top açmazsanız, yalnızca meyyit toplarda tesirli olur. Bonucci-Chiellini tandemine de Roma’da gol atmak biraz zor!
Uğurcan şayet standart üstü bir gününde olmasa birinci yarıda yıkılırdı Türk duvarı.
İşin berbatı birinci yarıdaki bu, “Aman gol yemeyelim..” taktiği sürünce, İtalyanlar faturayı kesti.
En bilindik kuraldır; futbol kuralı da değildir; endişenin ecele yararı yok diye!
Korktuk, çekindik, bir daha de golleri yedik.
Juvenutsu Merih Demiral’ın kendi kalesine, birebir vakitte İtalya’da gol atması dramatik. Lakin o durumda sert kenar ortaya bedenini siper etmese, gerideki İtalyan aslına bakarsan golü atacaktı.
Burada Merih’ten çok sol bek Umut eleştirilebilir. esasen İtalyanlar daima o kanattan gelmişti. Berardi, Insigne, Barela oraları sıkça kullandılar.
1-0 daha sonra Şenol Güneş, klasik değişikliklere gitti. İrfan Can ve Kaan girerken, Ozan ve Okay çıkıyordu ki, bu iki ön libero birinci yarıda yıkılmayan Türk duvarının kıymetli taşıyıcılarıydı. çıktılar, 2. golü yedik.
İtalya’ya kendi 18’inin civarında cirit attırırsan golü yersin!
Net!
Roma’da 1 değil 2 de yersin, 3’ü de yersin bu da bir başka Net!
Aslında hayli daha farklı da bitebilirdi maç. Bilhassa birinci yarıda Uğurcan onca topu kurtarmasa, hakem de 45. dakikada Akıllı’nın eliyle buluşan topa penaltıyı verse, bütün havamız sönerdi. 5’lik olurduk. Zira birinci gole kadar istatistiklere baktım, 60 organize atak yapmış İtalyanlar. Daha doğrusu oyun şablonlarından hiç ödün vermediler. Bir orta 0-0’a kitlenen düğümü çözmek için hem stoperi, hem liberoyu ileri gönderdiler, lakin o anlarda da savunmaları ‘hilal’ üzere kurdular.
Evet dünyanın sonu değil İtalya mağlubiyeti.
Hele bu grup açılışın mesken sahibiyse.
Lakin buradan ders çıkarıp, Bakü’de, yani Türk milletinin ikinci vatanı Azerbaycan’da oynayacağı Galler-İsviçre maçlarına bakmalıyız.
Bu iki maçtan 4 puan almak kâfi, lakin 3 puan ve bu averajla güç. O yüzden Galler’e yenilme, İsviçre’yi yen, yoluna devam et.
Yoksa mı?
Çok yazık olur, bu kadar coşkuya, beklentiye, hatta makarnaya ‘ton balığı’ koyayım derken çam deviren firmalarımıza epey yazık olur.