“Çok farklı” bir şampiyon! Kutlamak gerek.
tarihli birinci Euroleague şampiyonluğu daha sonrası, orta vermeden, durmadan, dinlenmeden tıpkı vakitte..
birebir vakitte Türkiye’nin basketbola en büyük 2. yatırımını yapan Fenerbahçe BEKO’yu, 3maçta da farklı yenerek…
Düşünün 80 maç oynadılar. Avrupa’da vakit zaman kaybettiler, Türkiye’de yarı final, final serisi yalnızca 1 kere o da Afyon’a kaybettiler.
Tek mağlubiyetle şampiyon oldular…
Üstelik rakip alanda; Ataşehir’de kaldırdılar kupayı.
Maça gelirsek; seri öncesi şampiyonluk kupası 3 ya da 4. maçta Efes’e gelir görüşü hakimdi.
Zira yorgundular. Zihince doymuşlardı Barça zaferiyle..
Lakin kimse 3-0’lık seriyi, üstelik farklı bir galibiyeti beklemiyordu.
Zira herkes, biraz da gergin geçen 2. maç daha sonrası Fenerbahçe’nin konutunda direniş göstereceğini bekliyordu.
Hakikaten gösterdiler de birinci 17 dakika. Bilhassa birinci çeyrekte 25-21 Fenerbahçe üstünlüğü de vardı. Beaubois’nın direnişi, Sertaç ve Moerman’ın katkısı ile ayakta kaldılar. 2. dönemde, Vesely, De Colo ve Guduric birebir 5’te oynamasa da maçı tuttu Fenerbahçe ismine. İşte bu kısmın sonunda Efes geri dönecekti. Micic’in sayı ve asist katkısına maçın MVP’si Beaubois’nın sayıları eklenince Fenerbahçe direksiyonu Efes’e verdi.
Ve bu yılın neredeyse tüm 3. çeyreklerini harikulade oynayan Efes, karbon kopya bir manzara ile bir daha Beaubois’nın önderliğinde farka koştu; Fenerbahçe sayı atamıyor, Efes 3’lükleri yağmur üzere geliyordu.
İşte maç da burada koptu, fark 20’lere çıktı.
Buğrahan’ın asistleri, Boerman’ın katkısı, akabinde Yiğitcan ve Doğuş’un gücü Efes’i evvel 93-66’lık galibiyete daha sonra da 3-0’la şampiyonluğa taşıyacaktı.
Lisana kolay 3 final maçı 3’ü de farklı bitiyor.
Ve hak edilen bir şampiyonluk.
Çok uygun bir planlama, fevkalade bir yatırım ve fire vermeyen takım.
Hani kimi eleştirsek diye bakıyoruz, oyuna giren, çıkan, sakatlığı niçiniyle oynamayan, özetlemek gerekirse herkes bir galibiyet makinesinin dişlileri üzere. O yüzden takımdaki tüm oyuncularla Ergin Ataman’ı, Alper Yılmaz’ı ve pandemide yatırımı kesmeyen Özilhan-Yazıcı ailelerini kutlamak gerek.
Ve bir taban not Fenerbahçe’ye; Obradovic daha sonrası Kokoskov olmadı. Transferler tutmadı, daha doğrusu izleyicisizlik Fenerbahçe’yi vuru. Maç ortasında de yeterli değillerdi. Örneğin kalibreleri yüksek De Colo-Vesely-Guduric neden yan yana oynamaz bunu teknik takıma sormalı birileri! Ya da en kritik anlarda guard değişiklikleri ile grubun ritmini bozmak kime yaradı bu da öbür bir soru!
tarihli birinci Euroleague şampiyonluğu daha sonrası, orta vermeden, durmadan, dinlenmeden tıpkı vakitte..
birebir vakitte Türkiye’nin basketbola en büyük 2. yatırımını yapan Fenerbahçe BEKO’yu, 3maçta da farklı yenerek…
Düşünün 80 maç oynadılar. Avrupa’da vakit zaman kaybettiler, Türkiye’de yarı final, final serisi yalnızca 1 kere o da Afyon’a kaybettiler.
Tek mağlubiyetle şampiyon oldular…
Üstelik rakip alanda; Ataşehir’de kaldırdılar kupayı.
Maça gelirsek; seri öncesi şampiyonluk kupası 3 ya da 4. maçta Efes’e gelir görüşü hakimdi.
Zira yorgundular. Zihince doymuşlardı Barça zaferiyle..
Lakin kimse 3-0’lık seriyi, üstelik farklı bir galibiyeti beklemiyordu.
Zira herkes, biraz da gergin geçen 2. maç daha sonrası Fenerbahçe’nin konutunda direniş göstereceğini bekliyordu.
Hakikaten gösterdiler de birinci 17 dakika. Bilhassa birinci çeyrekte 25-21 Fenerbahçe üstünlüğü de vardı. Beaubois’nın direnişi, Sertaç ve Moerman’ın katkısı ile ayakta kaldılar. 2. dönemde, Vesely, De Colo ve Guduric birebir 5’te oynamasa da maçı tuttu Fenerbahçe ismine. İşte bu kısmın sonunda Efes geri dönecekti. Micic’in sayı ve asist katkısına maçın MVP’si Beaubois’nın sayıları eklenince Fenerbahçe direksiyonu Efes’e verdi.
Ve bu yılın neredeyse tüm 3. çeyreklerini harikulade oynayan Efes, karbon kopya bir manzara ile bir daha Beaubois’nın önderliğinde farka koştu; Fenerbahçe sayı atamıyor, Efes 3’lükleri yağmur üzere geliyordu.
İşte maç da burada koptu, fark 20’lere çıktı.
Buğrahan’ın asistleri, Boerman’ın katkısı, akabinde Yiğitcan ve Doğuş’un gücü Efes’i evvel 93-66’lık galibiyete daha sonra da 3-0’la şampiyonluğa taşıyacaktı.
Lisana kolay 3 final maçı 3’ü de farklı bitiyor.
Ve hak edilen bir şampiyonluk.
Çok uygun bir planlama, fevkalade bir yatırım ve fire vermeyen takım.
Hani kimi eleştirsek diye bakıyoruz, oyuna giren, çıkan, sakatlığı niçiniyle oynamayan, özetlemek gerekirse herkes bir galibiyet makinesinin dişlileri üzere. O yüzden takımdaki tüm oyuncularla Ergin Ataman’ı, Alper Yılmaz’ı ve pandemide yatırımı kesmeyen Özilhan-Yazıcı ailelerini kutlamak gerek.
Ve bir taban not Fenerbahçe’ye; Obradovic daha sonrası Kokoskov olmadı. Transferler tutmadı, daha doğrusu izleyicisizlik Fenerbahçe’yi vuru. Maç ortasında de yeterli değillerdi. Örneğin kalibreleri yüksek De Colo-Vesely-Guduric neden yan yana oynamaz bunu teknik takıma sormalı birileri! Ya da en kritik anlarda guard değişiklikleri ile grubun ritmini bozmak kime yaradı bu da öbür bir soru!