KesikÇayır
New member
- Katılım
- 26 Mar 2021
- Mesajlar
- 1,744
- Puanları
- 0
Hz. Peygamber ve engelliler Vücuda değil kalbe, akla ve liyakate bakmak” prensibini inşa etmek ve hoş ahlakı tamamlamak üzere gönderilen Allah Rasûlü, Ancak (kör) bir sahabeyi ziyaret etmek istediğinde “Beni, şu uygun nazarann adama (basîr) gdolayın” demiştir. O, engellilere yapılacak her türlü yardımın bile birer ibadet olduğunu bilhassa vurgulamıştır.
Hz. Muhammed (sav)’in getirdiği İslam 15 asırdır tarih sahnesindedir ve bu tarihin büyük bir kısmında insanlığın gerçekleştirdiği en büyük muvaffakiyet örneklerine rastlanır.
Onun inşa ettiği İslam medeniyeti, beşere en erdemli mahlukat olduğu için, ‘insan olduğu için’, ‘varlığın özü olduğu için’ değer vermektedir.
“Allah sizin ne biçimlerinize ne de bedenlerinize bakar ama o sizin yüreklerinize bakar.” (Hadis-i Şerif) Bunun için İslam, insanın vücudundan epey yüreğinin önemsendiği bir gönül medeniyetidir.
ENGELLİLERE YARDIM ETMEK İBADETTİR
Hz. Peygamber bir gün sadaka verecek imkan bulamamaktan yakınan ve bunun sevabını dilek eden Ebû Zer’e şöyleki buyurmuştur:
“Âmâya yahut yol sorana yol göstermen, sadakadır. Güçsüz birine yardım etmen, sadakadır. Konuşmakta kuvvetlik çekenin meramını tabir edivermen sadakadır.” (İbn Hanbel)
“Gözleri görmeyen ancak bir insanı yolundan saptırana Allah c.c lânet etmiştir.” (Hadis-i Şerif)
‘Engellilere yardım etmek ibadettir’ buyuran Hz. Peygamber, onlara ziyan vermenin, eziyet etmenin, dalga geçmenin, görmeyen birini yoldan saptırmak üzere aksiyonların de, Allah tarafınca lanetlendiğini bildirmiştir.
Kudsi hadiste aziz Allah: “İki sevgilisi olan gözlerini almak sureti ile kulumu sınadığımda sabrederse, o ikisi yerine ona cenneti veririm” buyurarak, engelli olan herkese günahlardan arınmayı ve cenneti vadetmektedir.
Hz. Peygamber, engelli sahabelerin ibadete devam etmelerini istemiş, onları epey kıymetli görevlerde bakılırsavlendirmiş, savaşlara katılmalarına dahi müsaade vermiştir. bu biçimdece o, engellilerin toplumdan tecrit edilmesine asla müsaade etmemiş, liyakatlerine uygun alanlarda topluma hizmet etmelerine fırsat vererek onların topluma yarar sağlamasını temin etmiştir.
Allah Rasûlü (sav) toplumun tüm fertlerine bu pencereden bakmış ve onlarla bu prensip doğrultusunda münasebet kurmuştur. Onun engelli birtakım sahabelerle olan bağlantılarından birkaçı şöyledir: Ancak bir sahabe olan Itban b. Malik Allah Rasûlü (sav)’ne gelerek:
“Ey Allah’ın Rasûlü! Benim gözlerim uygun görmüyor. Evimle kabilem içindeki ırmak, yağmur yağdığında taşıyor ve geçmem güç oluyor. Konutuma gelir bir yerinde namaz kılarsan orayı mescit edineceğim’ der. Bunun üzerine Allah Rasûlü, onun konutuna gidip orada namaz kılacağına kelam verir ve sonraki sabah güneş doğup yükseldikten daha sonra birlikteinde Hz. Ebû Bekir ile Itban’ın konutuna masraf. Konuta girdiğinde ‘Evinin neresinde namaz kılmamı istersin?’ buyurur. O da Allah Rasûlü (sav)’nün namaz kılmasını istediği yeri gösterir. Rasûlullah namaza durur, gerisindekiler de ona uyarak namaz kılarlar.” (Buhari)
Hz. Peygamber’in Ümmü Mektum isimli görme engelli sahabe ile yaşadığı şu hadise hayli dikkat caziptir.
Allah Rasûlü (sav) bir gün Mekke’nin ileri gelen müşrikleriyle konuşuyordu. İslam hakkındaki sohbet güzelce yoğunlaşmıştı. Tam o esnada lakin sahabelerden biri olan Abdullah b. Ümmü Mektum, “Bana hakikat yolu göster, ey Allah’ın Rasûlü!” diyerek çıkageldi. Onun vakitsiz gelişi ve kelama dalışına canı sıkılan Hz. Peygamber, yüzünü çevirip konuştuğu şahsa döndü ve “söylemiş olduklerimde rastgele bir sorun görüyor musun?” diye sordu. Adam, “Hayır” diye karşılık verdi. İşte tam da bu esnada, Aziz Allah’ın şu ayetlerine muhatap oldu:
“(Peygamber), âmânın kendisine gelmesinden ötürü yüzünü ekşitti ve çevirdi! Sen nereden biliyorsun, tahminen o temizlenecek veyahut öğüt alacak da bu öğüt ona yarar verecek! Kendini muhtaç görmeyene gelince, sen ona yöneliyorsun! (İstemiyorsa) onun arınmamasından sana ne! Ancak koşarak ve (Allah’tan) korkarak sana gelenle ilgilenmiyorsun! Hayır, bu biçimde yapma, elbet bu ayetler bir öğüttür, dileyen ondan öğüt alır.” (Abese)
Kutlu Nebi bu ilahî bildiriye kulak vermiş, ondan hissesine düşeni ziyadesiyle almış ve Ümmü Mektum’a sahabe içerisinde yüksek payeler vermiştir. Öncelikle onu Mus’ab b. Umeyr ile birlikte Medine’deki Müslümanlara Kur’ân öğretmekle bakılırsavlendirmiş, akabinde onu, Bilal-i Habeşi ile bir arada Mescid-i Nebevi’nin müezzinliğine tayin etmiştir. Bu görevlerin yanında savaşlara giderken onu Medine’de yerine tam 13 sefer vekil bırakmış; Ümmü Mektum, geride kalanlara namaz kıldırmıştır. Hz. Peygamber’den daha sonra onun halifeleri de bu sayın sahabeye epeyce değerli bakılırsavler vermişlerdir. Hatta o Kadisiye Savaşında İslam ordusunun sancaktarlığını yaparken şehit olmuştur.
Hz. Peygamber’in değerli bakılırsavler verdiği engelli sahabelerden birisi de Muaz b. Cebel (ra)’dir. O, ayağı aksayan Muaz b. Cebel (ra)’i Yemen’e vali olarak göndermiştir. (Buhari)
Hz. Peygamber vaktinde, engelli olmalarına karşın kendi istekleriyle savaşa iştirak eden sahabeler de dikkat çekmektedir. Bunlardan en değerlisi ayağı aksak olan Amr b. Cemuh (ra)’dur. O, bir gün Hz. Peygamber’e gelerek, “Ey Allah’ın Rasûlü! Şayet ben şehit oluncaya kadar Allah yolunda savaşırsam cennette bu topal ayağım düzelmiş bir biçimde yürüyebilecek miyim?” diye sorar. Hz. Peygamber, “Evet” der. Amr, Uhud Savaşı’nda şehit olur. Savaş meydanında Amr’ın cenazesiyle karşılaşan Hz. Peygamber, “Ben güya seni cennette bu ayağın düzgünleşmiş bir vaziyette yürürken görüyor gibiyim” buyurur. (İbn Hanbel, V, 300.)
Zikri geçen bu sahabelerin yanında, Hz. Peygamber’e arkadaşlık etmiş ve hayatlarının muhakkak periyotlarında engelli olmuş önde gelen birtakım sahabeler de şunlardır: Sa’d b. Ebi Vakkas (ra), Cabir b. Abdullah (ra), Bera b. Âzib (ra), Ka’b b. Malik (ra), Abdullah b. Ebu Evfa (ra), Abbas b. Abdülmuttalib (ra). (İbn Kuteybe, Mearif, 587–588.)
Hz. Muhammed (sav)’in getirdiği İslam 15 asırdır tarih sahnesindedir ve bu tarihin büyük bir kısmında insanlığın gerçekleştirdiği en büyük muvaffakiyet örneklerine rastlanır.
Onun inşa ettiği İslam medeniyeti, beşere en erdemli mahlukat olduğu için, ‘insan olduğu için’, ‘varlığın özü olduğu için’ değer vermektedir.
“Allah sizin ne biçimlerinize ne de bedenlerinize bakar ama o sizin yüreklerinize bakar.” (Hadis-i Şerif) Bunun için İslam, insanın vücudundan epey yüreğinin önemsendiği bir gönül medeniyetidir.
ENGELLİLERE YARDIM ETMEK İBADETTİR
Hz. Peygamber bir gün sadaka verecek imkan bulamamaktan yakınan ve bunun sevabını dilek eden Ebû Zer’e şöyleki buyurmuştur:
“Âmâya yahut yol sorana yol göstermen, sadakadır. Güçsüz birine yardım etmen, sadakadır. Konuşmakta kuvvetlik çekenin meramını tabir edivermen sadakadır.” (İbn Hanbel)
“Gözleri görmeyen ancak bir insanı yolundan saptırana Allah c.c lânet etmiştir.” (Hadis-i Şerif)
‘Engellilere yardım etmek ibadettir’ buyuran Hz. Peygamber, onlara ziyan vermenin, eziyet etmenin, dalga geçmenin, görmeyen birini yoldan saptırmak üzere aksiyonların de, Allah tarafınca lanetlendiğini bildirmiştir.
Kudsi hadiste aziz Allah: “İki sevgilisi olan gözlerini almak sureti ile kulumu sınadığımda sabrederse, o ikisi yerine ona cenneti veririm” buyurarak, engelli olan herkese günahlardan arınmayı ve cenneti vadetmektedir.
Hz. Peygamber, engelli sahabelerin ibadete devam etmelerini istemiş, onları epey kıymetli görevlerde bakılırsavlendirmiş, savaşlara katılmalarına dahi müsaade vermiştir. bu biçimdece o, engellilerin toplumdan tecrit edilmesine asla müsaade etmemiş, liyakatlerine uygun alanlarda topluma hizmet etmelerine fırsat vererek onların topluma yarar sağlamasını temin etmiştir.
Allah Rasûlü (sav) toplumun tüm fertlerine bu pencereden bakmış ve onlarla bu prensip doğrultusunda münasebet kurmuştur. Onun engelli birtakım sahabelerle olan bağlantılarından birkaçı şöyledir: Ancak bir sahabe olan Itban b. Malik Allah Rasûlü (sav)’ne gelerek:
“Ey Allah’ın Rasûlü! Benim gözlerim uygun görmüyor. Evimle kabilem içindeki ırmak, yağmur yağdığında taşıyor ve geçmem güç oluyor. Konutuma gelir bir yerinde namaz kılarsan orayı mescit edineceğim’ der. Bunun üzerine Allah Rasûlü, onun konutuna gidip orada namaz kılacağına kelam verir ve sonraki sabah güneş doğup yükseldikten daha sonra birlikteinde Hz. Ebû Bekir ile Itban’ın konutuna masraf. Konuta girdiğinde ‘Evinin neresinde namaz kılmamı istersin?’ buyurur. O da Allah Rasûlü (sav)’nün namaz kılmasını istediği yeri gösterir. Rasûlullah namaza durur, gerisindekiler de ona uyarak namaz kılarlar.” (Buhari)
Hz. Peygamber’in Ümmü Mektum isimli görme engelli sahabe ile yaşadığı şu hadise hayli dikkat caziptir.
Allah Rasûlü (sav) bir gün Mekke’nin ileri gelen müşrikleriyle konuşuyordu. İslam hakkındaki sohbet güzelce yoğunlaşmıştı. Tam o esnada lakin sahabelerden biri olan Abdullah b. Ümmü Mektum, “Bana hakikat yolu göster, ey Allah’ın Rasûlü!” diyerek çıkageldi. Onun vakitsiz gelişi ve kelama dalışına canı sıkılan Hz. Peygamber, yüzünü çevirip konuştuğu şahsa döndü ve “söylemiş olduklerimde rastgele bir sorun görüyor musun?” diye sordu. Adam, “Hayır” diye karşılık verdi. İşte tam da bu esnada, Aziz Allah’ın şu ayetlerine muhatap oldu:
“(Peygamber), âmânın kendisine gelmesinden ötürü yüzünü ekşitti ve çevirdi! Sen nereden biliyorsun, tahminen o temizlenecek veyahut öğüt alacak da bu öğüt ona yarar verecek! Kendini muhtaç görmeyene gelince, sen ona yöneliyorsun! (İstemiyorsa) onun arınmamasından sana ne! Ancak koşarak ve (Allah’tan) korkarak sana gelenle ilgilenmiyorsun! Hayır, bu biçimde yapma, elbet bu ayetler bir öğüttür, dileyen ondan öğüt alır.” (Abese)
Kutlu Nebi bu ilahî bildiriye kulak vermiş, ondan hissesine düşeni ziyadesiyle almış ve Ümmü Mektum’a sahabe içerisinde yüksek payeler vermiştir. Öncelikle onu Mus’ab b. Umeyr ile birlikte Medine’deki Müslümanlara Kur’ân öğretmekle bakılırsavlendirmiş, akabinde onu, Bilal-i Habeşi ile bir arada Mescid-i Nebevi’nin müezzinliğine tayin etmiştir. Bu görevlerin yanında savaşlara giderken onu Medine’de yerine tam 13 sefer vekil bırakmış; Ümmü Mektum, geride kalanlara namaz kıldırmıştır. Hz. Peygamber’den daha sonra onun halifeleri de bu sayın sahabeye epeyce değerli bakılırsavler vermişlerdir. Hatta o Kadisiye Savaşında İslam ordusunun sancaktarlığını yaparken şehit olmuştur.
Hz. Peygamber’in değerli bakılırsavler verdiği engelli sahabelerden birisi de Muaz b. Cebel (ra)’dir. O, ayağı aksayan Muaz b. Cebel (ra)’i Yemen’e vali olarak göndermiştir. (Buhari)
Hz. Peygamber vaktinde, engelli olmalarına karşın kendi istekleriyle savaşa iştirak eden sahabeler de dikkat çekmektedir. Bunlardan en değerlisi ayağı aksak olan Amr b. Cemuh (ra)’dur. O, bir gün Hz. Peygamber’e gelerek, “Ey Allah’ın Rasûlü! Şayet ben şehit oluncaya kadar Allah yolunda savaşırsam cennette bu topal ayağım düzelmiş bir biçimde yürüyebilecek miyim?” diye sorar. Hz. Peygamber, “Evet” der. Amr, Uhud Savaşı’nda şehit olur. Savaş meydanında Amr’ın cenazesiyle karşılaşan Hz. Peygamber, “Ben güya seni cennette bu ayağın düzgünleşmiş bir vaziyette yürürken görüyor gibiyim” buyurur. (İbn Hanbel, V, 300.)
Zikri geçen bu sahabelerin yanında, Hz. Peygamber’e arkadaşlık etmiş ve hayatlarının muhakkak periyotlarında engelli olmuş önde gelen birtakım sahabeler de şunlardır: Sa’d b. Ebi Vakkas (ra), Cabir b. Abdullah (ra), Bera b. Âzib (ra), Ka’b b. Malik (ra), Abdullah b. Ebu Evfa (ra), Abbas b. Abdülmuttalib (ra). (İbn Kuteybe, Mearif, 587–588.)