- Katılım
- 25 Eyl 2020
- Mesajlar
- 2,594
- Puanları
- 38
Kemal Okuyan yazdı: Solculuk nedir
Türkiye Komünist Partisi Genel Sekreteri Kemal Okuyan soL haber portalındaki köşesinde bugün “Solculuk nedir?” başlıklı bir yazı yazdı.
Rıdvan Dilmen’in oyunu Erdoğan’a vereceği açıklamasını kıymetlendirerek başlayan Okuyan, yazısında solun tarihi manası ve unsurlarının neler olduğuna vurgu yapıyor.
“Sol, personel sınıfı ile sermayenin uzlaşmayacağını kabullenmek, bu uzlaşmayı şu ya da bu niçinle masaya sürmemektir. Aktüel bir sözle sol, emekçi ile işvereni helalleşmeye zorlamamaktır.” diyen Okuyan’ın yazısının tamamı şöyleki:
Rıdvan oyunu Erdoğan’a verecekmiş, memleket haberlerine bakarken gözüme çarptı. “Rıdvan kim” diye merak eden olabilir, topçu olan, “Şeytan” lakaplı. Şimdilerde yorumculuk yapar. Çok yorgunsanız, hayatın zorlukları sizi bunalttıysa, 15-20 dakika zihinsel detoks niyetine izleyebilirsiniz. Baskı, zulüm, sömürü, hayat pahalılığı üzere problemlerden uzaklaşır, daha “önemli” problemlerin dünyasına sürükleniverirsiniz. Yalnız süreyi düzgün hesaplamak gerek, işin ucunda rahatlayacağım derken, aptallaşmak da var.
Seyir sporlarının egemenlerin elinde kitlelere nasıl uyuşturucu tesiri yaptığını kavrayan futbolcuların sayısı hiç de az değil elbette. Rıdvan onlardan değildi, tam bilakis sonuna kadar yararlandı futbol sanayisinin nimetlerinden.
Aslında Aziz Nesin’in 1962 yılında ülkemiz hiciv sanatına kazandırdığı “ne sağcıyız ne solcu, futbolcuyuz futbolcu” ekolünün en uyanık temsilcilerinden biri Rıdvan.
Ne enteresan ki, Aziz Usta’nın apolitizmin nizamın ve sağcılığın hizmetinde olduğunu anlatmak için yarattığı tekerleme, 1970’lerde bir beceri üzere dillendirilir hale gelmişti. Solculuk ve sağcılığın boş işler olduğunu tez ediyorlardı!
Zira sağcılık daima utanılacak bir olguydu. Kökeninde hükümdardan yana olmak, monarşiyi savunmak vardı. Cumhuriyet zıtlığı, dincilik, milliyetçilik, beşerler ortası eşitsizliğin doğal ve kaçınılmaz olduğu safsatası…
Sola kızarlar, küfrederler lakin bir yandan da solun itibarını kabul etmek durumunda kalırlar. Zira sol eşitliktir, kardeşliktir, adalettir…
Evet, sağ-sol ayrımı 1789 Fransız Devrimi’nin eseri. Ulusal Meclis’te Kralcıların sağda, Cumhuriyetçilerin solda oturmasıyla siyasal literatüre giren bu kavram, “ılımlı”ların da ortaya yerleşmesiyle yeni bir içerik kazandı.
Solda oturanlar toplumsal eşitsizlikleri sorguluyor, laikliği savunuyor, mevcut sistemi değiştirmeye çalışıyordu. Sağdakiler ise yıkılmakta olanı kurtarmaya çalışan gericilerdi.
vakit içinde sağcı olmayı kabullenmek sıradan yürek işi haline geldi. Koparılan bütün yaygaraya rağmen “sol” prestijli bir konumlanıştı, sağ köhne olanı temsil ediyordu.
Lakin Fransız İhtilali bir büyük ihtilal olsa da sonuçta ilericiliği hudutlu ve süreksiz bir sınıfın damgasını yemişti: Burjuvazi! Geniş halk kitlelerini eşitlik, kardeşlik teziyle peşine takan burjuva sınıfı, kısa mühlet ortasında kendi egemenliğini sağladı ve devrimci mefkureleri unuttu, dahası onlara saldırmaya başladı.
Bu akınlarda “sağ” her vakit emrindeydi lakin “sol”u da kendi egemenliği altına almaya çalışıyordu giderek güçlenen sömürücü sınıf. Prestijsiz ve bir dizi berbatlığın açık savunucusu sağ, burjuvazinin istediği üzere yönetmesine asla yetmiyordu.
Bu manada en tesirli operasyon 20. yüzyılın başında, memleketler arası emekçi hareketini temsil eden toplumsal demokrasiye yapıldı. aslına bakarsan içten içe çürümekte olan toplumsal demokrat partilerin en mühimleri, başta Almanya’daki, personel sınıfının çıkarlarına sırt dönerek sermaye sınıfına hizmet etmeye başladılar.
Komünist partileri bu ihanetin ortaya çıkardığı boşluğu doldurmak, emekçi sınıfını devrimci bir siyasi programla temsil etmek için kuruldu. Fakat artık sol kavramına ait bir karmaşa yaşanmaya başlamıştı. Başkaları bir yana, toplumsal demokrasi ve komünizm solun temel bileşenleri olarak değerlendiriliyordu. İşin gerçeği, 1789 yılında sol İhtilal Partisiydi, sağ ise Nizam Partisi ve bu kriterlerle, toplumsal demokrasinin “sol” olarak kıymetlendirilmesi saçmaydı.
aslına bakarsanız, toplumsal demokrat partiler ortasında her vakit en değerli yeri tutan, artık de bir defa daha yeni hükümetin en büyük ortağı olan Alman Toplumsal Demokrat Partisi, 1918’den itibaren tam manasıyla sermaye egemenliğini temsil eden, onu en güç dönemeçlerde kurtaran, birfazlaca kritik uğrakta karşı devrimci konumlanış içine giren bir Sistem Partisi’dir. Ancak “sol” diye bilinir.
Bilinir zira dediğim üzere, sol prestijlidir, “sol”u oynamak, kitleleri aldatmak için bir fırsattır. Solun tarihî meşruiyeti o kadar kuvvetlidür ki, buraya hitap etmeyen bir sistemin kolu kanadı kırılır, uzun mühlet ayakta kalamaz.
Bunun en tuhaf örneği, 1974 Karanfil Devrimi’nden daha sonra Portekiz’de yaşandı. Ülkenin sosyalizme yönelme tehlikesi vardı, komünist parti süratle güçleniyordu, bu niçinle tertip partileri de solcu olmaya karar verdiler. Karanfillerin açtığı Portekiz’de Komünist Parti’nin (PCP) karşısına NATO ve büyük monopoller tarafınca çıkarılan iki ana partinin ismi Sosyalist Parti ve Toplumsal Demokrat Parti’ydi!
senelerca Portekiz’de “sol” iki Tertip Partisi bir de Komünist Parti ile anıldı, sağ ise ortada yoktu!
Türkiye’de de o ana kadar “ne sağcıyız ne solcu” prensibiyle hareket eden CHP’nin 1960’ların sonunda apansız ortanın solunu keşfetmesi de birebir paniğin eseriydi, merkezde durmak yetmiyordu tertibin savunulmasına…
Şimdi…
Bu çeşitten akımlara ve partilere bel bağlayan kitlelerin algısından büsbütün bağımsız olarak, toplumsal demokrasi hiç bir halde sol değildir. Toplumsal demokrasi Düzen’in savunulmasıdır, toplumsal demokrasi işçi sınıfların aldatılmasıdır, toplumsal demokrasi antikomünizmdir, toplumsal demokrasi eşitsizliğin fakirlere kelamım ona ıslahatlarla kabul ettirilmesidir.
Toplumsal demokrasinin memleketler arası örgütü Sosyalist Enternasyonal’dir. Türkiye’den bir partinin üye, başka bir partinin danışman üye olduğu bu milletlerarası kuruluşun da solculukla bir ilgisi yoktur. NATO’culuk yapan, bilhassa Avrupalı büyük monopollerin çıkarlarını temsil eden Sosyalist Enternasyonal, dünyada konseyi mevcut sistemin sürdürülmesi için sermaye sınıfının sola düşürdüğü uğursuz bir gölgedir.
Bu gölgenin motor gücü Alman Toplumsal Demokrat Partisi’dir. Sağcı bir partidir.
Bu partinin şu anda koalisyon kurduğu Yeşiller de yıllar evvel Almanya’da “sol” kavramını bulanıklaştırmak, toplumsal demokrat partinin gerçek yüzünü fark etmeye başlayan kitleleri bu defa radikal bir telaffuz ve çevreci bir kimlikle sisteme bağlamak için fonksiyon üstlendi. Yeşiller Partisi uzun bir süre boyunca, nizam dışı bir aktör, sol bedelleri yeni bir anlayışla güçlendiren bir parti sanıldı.
Bugün dünyanın en kuvvetli emperyalist ülkelerinden biri olan Almanya’nın Dışişleri Bakanı Yeşiller Partisi’nden!
O bakılırsavi layıkıyla yerine getirecek Alman monopolleri ismine. Zira Yeşiller Partisi, Almanya’nın en Amerikancı, NATO’cu siyasi oluşumu. Militarist bir telaffuzla Almanya’nın daha faal bir dış siyasete yönelmesi için efor harcıyor bu parti.
Artık 1789’a geri dönelim. Fransız İhtilali sırasında Cumhuriyetçilerin temel hareket noktası “eşitlik”ti. Buna nasıl ulaşılacağına dair niyetleri yetersizdi lakin sınıfsal bir bakış açısına sahiplerdi. Bu manada cumhuriyetçilik ve laiklik sınıfsal bir temele yerleşiyordu.
daha sonra bir öbür büyük ihtilal yaşandı. 1917 Rus Ekim İhtilali ile bir arada, eşitliğin sağlanması için gerçekçi ve hayata geçirilebilir bir tarihî bakış açısına sahip olan Marksizmin kılavuzluğunda insanlık büyük bir kuruluşa yöneldi.
İhtilal Partisi’ni emekçi sınıfı, Tertip Partisi’ni burjuvazi temsil ediyordu. Sol sosyalizmdi, sağ kapitalizm.
Emek solda, sermaye sağdaydı ve bu tarihi bir sadeleşmeydi.
Günümüzde 1789’dan beri ilerlemenin sembollerinden olan laiklik ve Cumhuriyetçiliğin mevcut nizamda ayaklar altına alınmasının kaynağı da bu sadeleşmedir. Sermayenin olduğu yerde laiklik ve cumhuriyet en çok bir karikatürdür.
Ve her şeyin başı, sınıfsaldır. Emek-sermaye çelişkisi, personel sınıfı ile işverenler içindeki terslik, siyasetin bir dizi başlığından bir tanesi değildir; bütün sıkıntıların üstünde bir belirleyendir.
Sol, emekçi sınıfı ile sermayenin uzlaşmayacağını kabullenmek, bu uzlaşmayı şu ya da bu niçinle masaya sürmemektir. Aktüel bir tabirle sol, emekçi ile işvereni helalleşmeye zorlamamaktır.
Sol, sermaye sisteminde emekten yana bir tartı koyarak “adil bir kapitalizm” palavrasına hizmet etmek değil, işçi sınıfların o nizamı yıkması için çabaya örgütlenmesine yardımcı olmaktır.
Sol, Erdoğan’a oy vereceğim derken bile “CHP’ye oy veriyordum” diyerek solduyuya da hitap etmek isteyen Rıdvanlara Aziz Nesin üzere Zübük muamelesi yapmaktır.
Kaynak: (BHA) – Beyaz Haber Ajansı
Türkiye Komünist Partisi Genel Sekreteri Kemal Okuyan soL haber portalındaki köşesinde bugün “Solculuk nedir?” başlıklı bir yazı yazdı.
Rıdvan Dilmen’in oyunu Erdoğan’a vereceği açıklamasını kıymetlendirerek başlayan Okuyan, yazısında solun tarihi manası ve unsurlarının neler olduğuna vurgu yapıyor.
“Sol, personel sınıfı ile sermayenin uzlaşmayacağını kabullenmek, bu uzlaşmayı şu ya da bu niçinle masaya sürmemektir. Aktüel bir sözle sol, emekçi ile işvereni helalleşmeye zorlamamaktır.” diyen Okuyan’ın yazısının tamamı şöyleki:
Rıdvan oyunu Erdoğan’a verecekmiş, memleket haberlerine bakarken gözüme çarptı. “Rıdvan kim” diye merak eden olabilir, topçu olan, “Şeytan” lakaplı. Şimdilerde yorumculuk yapar. Çok yorgunsanız, hayatın zorlukları sizi bunalttıysa, 15-20 dakika zihinsel detoks niyetine izleyebilirsiniz. Baskı, zulüm, sömürü, hayat pahalılığı üzere problemlerden uzaklaşır, daha “önemli” problemlerin dünyasına sürükleniverirsiniz. Yalnız süreyi düzgün hesaplamak gerek, işin ucunda rahatlayacağım derken, aptallaşmak da var.
Seyir sporlarının egemenlerin elinde kitlelere nasıl uyuşturucu tesiri yaptığını kavrayan futbolcuların sayısı hiç de az değil elbette. Rıdvan onlardan değildi, tam bilakis sonuna kadar yararlandı futbol sanayisinin nimetlerinden.
Aslında Aziz Nesin’in 1962 yılında ülkemiz hiciv sanatına kazandırdığı “ne sağcıyız ne solcu, futbolcuyuz futbolcu” ekolünün en uyanık temsilcilerinden biri Rıdvan.
Ne enteresan ki, Aziz Usta’nın apolitizmin nizamın ve sağcılığın hizmetinde olduğunu anlatmak için yarattığı tekerleme, 1970’lerde bir beceri üzere dillendirilir hale gelmişti. Solculuk ve sağcılığın boş işler olduğunu tez ediyorlardı!
Zira sağcılık daima utanılacak bir olguydu. Kökeninde hükümdardan yana olmak, monarşiyi savunmak vardı. Cumhuriyet zıtlığı, dincilik, milliyetçilik, beşerler ortası eşitsizliğin doğal ve kaçınılmaz olduğu safsatası…
Sola kızarlar, küfrederler lakin bir yandan da solun itibarını kabul etmek durumunda kalırlar. Zira sol eşitliktir, kardeşliktir, adalettir…
Evet, sağ-sol ayrımı 1789 Fransız Devrimi’nin eseri. Ulusal Meclis’te Kralcıların sağda, Cumhuriyetçilerin solda oturmasıyla siyasal literatüre giren bu kavram, “ılımlı”ların da ortaya yerleşmesiyle yeni bir içerik kazandı.
Solda oturanlar toplumsal eşitsizlikleri sorguluyor, laikliği savunuyor, mevcut sistemi değiştirmeye çalışıyordu. Sağdakiler ise yıkılmakta olanı kurtarmaya çalışan gericilerdi.
vakit içinde sağcı olmayı kabullenmek sıradan yürek işi haline geldi. Koparılan bütün yaygaraya rağmen “sol” prestijli bir konumlanıştı, sağ köhne olanı temsil ediyordu.
Lakin Fransız İhtilali bir büyük ihtilal olsa da sonuçta ilericiliği hudutlu ve süreksiz bir sınıfın damgasını yemişti: Burjuvazi! Geniş halk kitlelerini eşitlik, kardeşlik teziyle peşine takan burjuva sınıfı, kısa mühlet ortasında kendi egemenliğini sağladı ve devrimci mefkureleri unuttu, dahası onlara saldırmaya başladı.
Bu akınlarda “sağ” her vakit emrindeydi lakin “sol”u da kendi egemenliği altına almaya çalışıyordu giderek güçlenen sömürücü sınıf. Prestijsiz ve bir dizi berbatlığın açık savunucusu sağ, burjuvazinin istediği üzere yönetmesine asla yetmiyordu.
Bu manada en tesirli operasyon 20. yüzyılın başında, memleketler arası emekçi hareketini temsil eden toplumsal demokrasiye yapıldı. aslına bakarsan içten içe çürümekte olan toplumsal demokrat partilerin en mühimleri, başta Almanya’daki, personel sınıfının çıkarlarına sırt dönerek sermaye sınıfına hizmet etmeye başladılar.
Komünist partileri bu ihanetin ortaya çıkardığı boşluğu doldurmak, emekçi sınıfını devrimci bir siyasi programla temsil etmek için kuruldu. Fakat artık sol kavramına ait bir karmaşa yaşanmaya başlamıştı. Başkaları bir yana, toplumsal demokrasi ve komünizm solun temel bileşenleri olarak değerlendiriliyordu. İşin gerçeği, 1789 yılında sol İhtilal Partisiydi, sağ ise Nizam Partisi ve bu kriterlerle, toplumsal demokrasinin “sol” olarak kıymetlendirilmesi saçmaydı.
aslına bakarsanız, toplumsal demokrat partiler ortasında her vakit en değerli yeri tutan, artık de bir defa daha yeni hükümetin en büyük ortağı olan Alman Toplumsal Demokrat Partisi, 1918’den itibaren tam manasıyla sermaye egemenliğini temsil eden, onu en güç dönemeçlerde kurtaran, birfazlaca kritik uğrakta karşı devrimci konumlanış içine giren bir Sistem Partisi’dir. Ancak “sol” diye bilinir.
Bilinir zira dediğim üzere, sol prestijlidir, “sol”u oynamak, kitleleri aldatmak için bir fırsattır. Solun tarihî meşruiyeti o kadar kuvvetlidür ki, buraya hitap etmeyen bir sistemin kolu kanadı kırılır, uzun mühlet ayakta kalamaz.
Bunun en tuhaf örneği, 1974 Karanfil Devrimi’nden daha sonra Portekiz’de yaşandı. Ülkenin sosyalizme yönelme tehlikesi vardı, komünist parti süratle güçleniyordu, bu niçinle tertip partileri de solcu olmaya karar verdiler. Karanfillerin açtığı Portekiz’de Komünist Parti’nin (PCP) karşısına NATO ve büyük monopoller tarafınca çıkarılan iki ana partinin ismi Sosyalist Parti ve Toplumsal Demokrat Parti’ydi!
senelerca Portekiz’de “sol” iki Tertip Partisi bir de Komünist Parti ile anıldı, sağ ise ortada yoktu!
Türkiye’de de o ana kadar “ne sağcıyız ne solcu” prensibiyle hareket eden CHP’nin 1960’ların sonunda apansız ortanın solunu keşfetmesi de birebir paniğin eseriydi, merkezde durmak yetmiyordu tertibin savunulmasına…
Şimdi…
Bu çeşitten akımlara ve partilere bel bağlayan kitlelerin algısından büsbütün bağımsız olarak, toplumsal demokrasi hiç bir halde sol değildir. Toplumsal demokrasi Düzen’in savunulmasıdır, toplumsal demokrasi işçi sınıfların aldatılmasıdır, toplumsal demokrasi antikomünizmdir, toplumsal demokrasi eşitsizliğin fakirlere kelamım ona ıslahatlarla kabul ettirilmesidir.
Toplumsal demokrasinin memleketler arası örgütü Sosyalist Enternasyonal’dir. Türkiye’den bir partinin üye, başka bir partinin danışman üye olduğu bu milletlerarası kuruluşun da solculukla bir ilgisi yoktur. NATO’culuk yapan, bilhassa Avrupalı büyük monopollerin çıkarlarını temsil eden Sosyalist Enternasyonal, dünyada konseyi mevcut sistemin sürdürülmesi için sermaye sınıfının sola düşürdüğü uğursuz bir gölgedir.
Bu gölgenin motor gücü Alman Toplumsal Demokrat Partisi’dir. Sağcı bir partidir.
Bu partinin şu anda koalisyon kurduğu Yeşiller de yıllar evvel Almanya’da “sol” kavramını bulanıklaştırmak, toplumsal demokrat partinin gerçek yüzünü fark etmeye başlayan kitleleri bu defa radikal bir telaffuz ve çevreci bir kimlikle sisteme bağlamak için fonksiyon üstlendi. Yeşiller Partisi uzun bir süre boyunca, nizam dışı bir aktör, sol bedelleri yeni bir anlayışla güçlendiren bir parti sanıldı.
Bugün dünyanın en kuvvetli emperyalist ülkelerinden biri olan Almanya’nın Dışişleri Bakanı Yeşiller Partisi’nden!
O bakılırsavi layıkıyla yerine getirecek Alman monopolleri ismine. Zira Yeşiller Partisi, Almanya’nın en Amerikancı, NATO’cu siyasi oluşumu. Militarist bir telaffuzla Almanya’nın daha faal bir dış siyasete yönelmesi için efor harcıyor bu parti.
Artık 1789’a geri dönelim. Fransız İhtilali sırasında Cumhuriyetçilerin temel hareket noktası “eşitlik”ti. Buna nasıl ulaşılacağına dair niyetleri yetersizdi lakin sınıfsal bir bakış açısına sahiplerdi. Bu manada cumhuriyetçilik ve laiklik sınıfsal bir temele yerleşiyordu.
daha sonra bir öbür büyük ihtilal yaşandı. 1917 Rus Ekim İhtilali ile bir arada, eşitliğin sağlanması için gerçekçi ve hayata geçirilebilir bir tarihî bakış açısına sahip olan Marksizmin kılavuzluğunda insanlık büyük bir kuruluşa yöneldi.
İhtilal Partisi’ni emekçi sınıfı, Tertip Partisi’ni burjuvazi temsil ediyordu. Sol sosyalizmdi, sağ kapitalizm.
Emek solda, sermaye sağdaydı ve bu tarihi bir sadeleşmeydi.
Günümüzde 1789’dan beri ilerlemenin sembollerinden olan laiklik ve Cumhuriyetçiliğin mevcut nizamda ayaklar altına alınmasının kaynağı da bu sadeleşmedir. Sermayenin olduğu yerde laiklik ve cumhuriyet en çok bir karikatürdür.
Ve her şeyin başı, sınıfsaldır. Emek-sermaye çelişkisi, personel sınıfı ile işverenler içindeki terslik, siyasetin bir dizi başlığından bir tanesi değildir; bütün sıkıntıların üstünde bir belirleyendir.
Sol, emekçi sınıfı ile sermayenin uzlaşmayacağını kabullenmek, bu uzlaşmayı şu ya da bu niçinle masaya sürmemektir. Aktüel bir tabirle sol, emekçi ile işvereni helalleşmeye zorlamamaktır.
Sol, sermaye sisteminde emekten yana bir tartı koyarak “adil bir kapitalizm” palavrasına hizmet etmek değil, işçi sınıfların o nizamı yıkması için çabaya örgütlenmesine yardımcı olmaktır.
Sol, Erdoğan’a oy vereceğim derken bile “CHP’ye oy veriyordum” diyerek solduyuya da hitap etmek isteyen Rıdvanlara Aziz Nesin üzere Zübük muamelesi yapmaktır.
Kaynak: (BHA) – Beyaz Haber Ajansı