Barcali
Active member
- Katılım
- 14 Şub 2021
- Mesajlar
- 1,145
- Puanları
- 38
Robotik parmakla beynimizin biyolojik el ile bağlantısı İngiltere’de London College Üniversitesi’nden (UCL) araştırmacılar, bir küme insanı fazladan robotik bir başparmak kullanımı için eğittiler. Ve bu bireylerin aslında hüner gerektiren işleri (tek elle ama iki baş parmakla blok kulesi yapmak gibi) tesirli biçimde yapabildiklerini keşfettiler. Bulguları Science Robotics’te yayımlanan araştırmanın muharrirleri “Başparmağı kullanmak üzere eğitilen iştirakçilerin, bu parmağı gittikçe daha epeyce bedenlerinin bir kesimi üzere hissettiklerini” yazdılar. Araştırmanın bulguları, insan beyninin teknolojik araçlara adapte olabilme ve onlarla etkileşim kurabilme yetisine işaret ediyor.
Dizayncı Dani Clode, “Üçüncü başparmağı kullanırken insanların doğal el hareketlerini değiştirdiğini gördük ve robotik başparmağı kendi bedenlerinin bir kesimi üzere hissettiğini de bildirdiler” diyor.
üç boyutlu YAZICI ESERİ
Kaybolan bir fonksiyonu yerine koymaktan, insan bedeninde bir uzantı oluşturmaya kadar protezlere yönelik bakış açımızı bir daha şekilleniyor. “Üçüncü başparmak” ismi verilen aletin hikayesi de bu bağlamda ilgi alımlı. Dizayncı Dani Clode, robotik parmağı Kraliyet Sanat Fakültesi’ndeki ödüllü bir yüksek lisans projesinin modülü biçiminde geliştirmeye başlamış. sonrasındasında, bir daha UCL’de çalışan ve beynin bedene yapılan desteklere nasıl ahenk sağlayabildiğini araştıran Prof. Tamar Makin’in sinirbilim grubu ile bir arada deneylere başlamışlar.
Robotik başparmak bir üç boyutlu yazıcı eseri. Kullanıcının gerçek başparmağının karşısındaki tarafına, küçük parmağın yanına takılıyor. Kullanıcı, ayak başparmağının alt tarafında, ayaklarına bağlı basınç sensörleri ile onu denetim ediyor. Başparmağa kablosuz olarak bağlanan her iki ayak parmağı sensörü, kullanıcıdan gelen ince basınç değişikliklerine anında cevap vererek başparmağın farklı hareketlerini denetim ediyor.
Çalışma kapsamında 20 iştirakçi, başparmağı beş gün boyunca kullanmak üzere eğitildi ve bu mühlet boyunca, eğitimden daha sonra her gün başparmağı günlük hayatlarında kullanmak üzere meskenlerine götürdüler. Günde 2 ila 6 saat kullanım müddeti sağlandı. Bu iştirakçiler, birebir eğitimi tamamlarken başparmağın statik bir versiyonunu giyen 10 denetim iştirakçisinden oluşan ek bir kümeyle karşılaştırıldı. Laboratuvardaki günlük oturumlar sırasında iştirakçiler, tek elle birden çok top yahut şarap kadehi almak üzere elleri ve başparmak içindeki işbirliğini artırmaya yardımcı olan misyonlara odaklanarak başparmağı kullanmak üzere eğitildiler. Başparmak kullanmanın temellerini epeyce süratli bir biçimde öğrenirken eğitim motor denetimlerini, el marifetlerini ve el-başparmak uyumlarını başarılı bir biçimde geliştirmeleri de sağlandı. İştirakçiler, dikkatleri dağıldığında (bir matematik sorunu çözerken tahta bir blok kule inşa ederken) yahut gözleri bağlıyken başparmağı bile kullanabildiler.
Araştırma grubunun önderi Paulina Kieliba’ya göre (UCL Bilişsel Sinirbilim Enstitüsü) bu çalışma protez teriminde ihtilal yaratabilir.
Kieliba, “Ancak oraya ulaşmak için, bu aygıtların beynimizle nasıl etkileşime girdiğine dair karmaşık, disiplinler ortası soruları araştırmaya devam etmemiz gerekiyor” diye de ekliyor.
Dizayncı Dani Clode, “Üçüncü başparmağı kullanırken insanların doğal el hareketlerini değiştirdiğini gördük ve robotik başparmağı kendi bedenlerinin bir kesimi üzere hissettiğini de bildirdiler” diyor.
üç boyutlu YAZICI ESERİ
Kaybolan bir fonksiyonu yerine koymaktan, insan bedeninde bir uzantı oluşturmaya kadar protezlere yönelik bakış açımızı bir daha şekilleniyor. “Üçüncü başparmak” ismi verilen aletin hikayesi de bu bağlamda ilgi alımlı. Dizayncı Dani Clode, robotik parmağı Kraliyet Sanat Fakültesi’ndeki ödüllü bir yüksek lisans projesinin modülü biçiminde geliştirmeye başlamış. sonrasındasında, bir daha UCL’de çalışan ve beynin bedene yapılan desteklere nasıl ahenk sağlayabildiğini araştıran Prof. Tamar Makin’in sinirbilim grubu ile bir arada deneylere başlamışlar.
Robotik başparmak bir üç boyutlu yazıcı eseri. Kullanıcının gerçek başparmağının karşısındaki tarafına, küçük parmağın yanına takılıyor. Kullanıcı, ayak başparmağının alt tarafında, ayaklarına bağlı basınç sensörleri ile onu denetim ediyor. Başparmağa kablosuz olarak bağlanan her iki ayak parmağı sensörü, kullanıcıdan gelen ince basınç değişikliklerine anında cevap vererek başparmağın farklı hareketlerini denetim ediyor.
Çalışma kapsamında 20 iştirakçi, başparmağı beş gün boyunca kullanmak üzere eğitildi ve bu mühlet boyunca, eğitimden daha sonra her gün başparmağı günlük hayatlarında kullanmak üzere meskenlerine götürdüler. Günde 2 ila 6 saat kullanım müddeti sağlandı. Bu iştirakçiler, birebir eğitimi tamamlarken başparmağın statik bir versiyonunu giyen 10 denetim iştirakçisinden oluşan ek bir kümeyle karşılaştırıldı. Laboratuvardaki günlük oturumlar sırasında iştirakçiler, tek elle birden çok top yahut şarap kadehi almak üzere elleri ve başparmak içindeki işbirliğini artırmaya yardımcı olan misyonlara odaklanarak başparmağı kullanmak üzere eğitildiler. Başparmak kullanmanın temellerini epeyce süratli bir biçimde öğrenirken eğitim motor denetimlerini, el marifetlerini ve el-başparmak uyumlarını başarılı bir biçimde geliştirmeleri de sağlandı. İştirakçiler, dikkatleri dağıldığında (bir matematik sorunu çözerken tahta bir blok kule inşa ederken) yahut gözleri bağlıyken başparmağı bile kullanabildiler.
Araştırma grubunun önderi Paulina Kieliba’ya göre (UCL Bilişsel Sinirbilim Enstitüsü) bu çalışma protez teriminde ihtilal yaratabilir.
Kieliba, “Ancak oraya ulaşmak için, bu aygıtların beynimizle nasıl etkileşime girdiğine dair karmaşık, disiplinler ortası soruları araştırmaya devam etmemiz gerekiyor” diye de ekliyor.