KesikÇayır
New member
- Katılım
- 26 Mar 2021
- Mesajlar
- 1,744
- Puanları
- 0
Van’da bacağını kaybeden depremzede öğretmen, mesleği bırakmadı 34 yaşındaki Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi öğretmeni Halil Öztemel, birinci misyon yeri olan Van’ın Erciş ilçesinde 23 Ekim 2011’de arkadaşlarıyla kafede otururken 7.2 büyüklüğündeki sarsıntıya yakalandı.
Çöken binanın enkazı altında kalan Öztemel, 15 saat daha sonra çıkarıldı.
EMEKLİLİĞİ REDDETTİ
Öztemel, sarsıntıda iki bacağını kaybetti. Protez bacak takılan Halil Öztemel, kendisine teklif edilen malulen emekliliği reddederek, memleketi Konya’nın Kadınhanı ilçesinde çocukluk yıllarını geçirdiği Şakir Ersoy Ortaokulu’nda öğretmenliğini sürdürüyor.
BACAKLARI KANGRENE DÖNÜŞTÜ
Hiç aklında yokken sarsıntı gerçeğiyle karşılaştığını söyleyen Halil Öztemel, “Hiç aklımızda yokken sarsıntıyla karşılaştık. Ne olduğunu anlayamadan binanın altında kaldık. 15 saat kurtarılmayı bekledik. Ankara itfaiyesi bizi kurtardı. Sarsıntıda arkadaşlarımı kaybettim. Enkazdan çıktıktan daha sonra Ankara’daki hastaneye uçakla gdolayıldüm. Bacaklarım hareketsizlikten dolayı kangrene dönüşmüş. Ameliyatla almak zorunda kaldılar.” dedi.
EMEKLİLİĞİ KABUL ETMEDİ, MİSYONUNUN BAŞINA DÖNDÜ
Kendisine teklif edilen malulen emekliliği reddettiğini söyleyen Halil Öztemel şöyleki konuştu:
“Zor bir müddetç geçirdim fakat tekrar döndüm. Bana bakılırsave devam edip etmeyeceğimi sordular, emekli olmam için bir hak verdiler. Ben tüm bunları kabul etmeyip sınıfa geri dönmek istedim. Zira bu mesleği sahiden epeyce seviyorum. Okula gelip öğretmenlik yaptığım vakit güya bana bir terapi üzere oluyor. Sınıfta öğrencilerin içinde bulunmak, okula gelip gitmek, bu havayı solumak; sahiden bana moral ve motivasyon manasında hayli büyük yarar sağlıyor. Ben farklı tavsiyeler bulunmasına karşın, haftanın 5 günü yahut 7 günü okula gelerek öğrencilerin içinde olmayı tercih ettim. Yöneticilerim de bana daima takviye oldu, işimi kolaylaştırdılar.”
“ÖĞRETEBİLDİĞİMİ GÖRMEK BENİ KEYİFLİ EDİYOR”
Öğrencileriyle bir ortada olmanın kendisini keyifli ettiğini söz eden Öztemel, “Okulda öğrencilerle bir ortada olmak, bu havayı teneffüs etmek, öğrencilere bir şeyler anlatabilmek, öğrettiğimin dönütünü alabilmek, öğrencinin gözündeki ışığı bakılırsabilmek, bir şeyler öğrenme açlığını fark etmek, öğretebildiğimi görmek beni keyifli ediyor.” diye konuştu.
“OKULUM VE ÖĞRENCİLERİM BENİ HAYATA BAĞLADI”
Yaşadığı zorlukların üstesinden okulu ve öğrencileri yardımıyla geldiğini belirten Halil Öztemel, “Kolay değil, insan bir tırnağını kaybetse hüzünlenir. Benim iki bacağım yok. Demek ki rabbim herkese kaldırabileceği bir yük yüklüyor. Ancak mesleğim, okulumu ve öğrencilerim beni yine hayata bağladı diyebilirim. Ailemin de hayli büyük dayanakları oldu. Çok şükür şimdiye kadar niye, diye bir soru sormadım? Orada ben biroldukça arkadaşımı kaybettim. Onlardan biri ben de olabilirdim. Orada hayatta kalmak için ekstra bir şey yapmadım, yapamazdım da. Oradan sağ çıkamayan arkadaşlarımdan biri de ben olabilirdim diye düşünerek, hayata daha da müspet yaklaştım. Yaşadığım zorluklar bana vakit zaman sorun verse de arkadaşlarım ve etrafımdaki beşerler, hiç bir vakit bir şeylerin eksikliğini hissettirmediler. Her şeyin içine dahil ettiler” tabirlerini kullandı.
HAYAT ÜZÜLECEK KADAR UZUN DEĞİL
Doğup büyüdüğü ilçede, çocukluğunun geçtiği okulda öğretmenlik yapmanın kendisine gurur verdiğini söyleyen Halil Öztemel şunları söylemiş oldu:
“Kendi memleketimde, doğum büyüdüğüm ilçede vazife yapıyorum. Bu da benim için büyük bir gurur. Ben de bu sıralarda, bu okul bahçesinde oynayan çocuklardan bir tanesiydim. Artık bu çocuklara eğitim veren bir beşerim. Bu da bana ayrıyeten gurur veriyor. Durumumla alakalı da bir eksiklik hissetmiyorum. Zira hayat hayli uzun değil. Üzülecek ve gerilimle uğraşacak kadar da vaktimiz yok.”
Çöken binanın enkazı altında kalan Öztemel, 15 saat daha sonra çıkarıldı.
EMEKLİLİĞİ REDDETTİ
Öztemel, sarsıntıda iki bacağını kaybetti. Protez bacak takılan Halil Öztemel, kendisine teklif edilen malulen emekliliği reddederek, memleketi Konya’nın Kadınhanı ilçesinde çocukluk yıllarını geçirdiği Şakir Ersoy Ortaokulu’nda öğretmenliğini sürdürüyor.
BACAKLARI KANGRENE DÖNÜŞTÜ
Hiç aklında yokken sarsıntı gerçeğiyle karşılaştığını söyleyen Halil Öztemel, “Hiç aklımızda yokken sarsıntıyla karşılaştık. Ne olduğunu anlayamadan binanın altında kaldık. 15 saat kurtarılmayı bekledik. Ankara itfaiyesi bizi kurtardı. Sarsıntıda arkadaşlarımı kaybettim. Enkazdan çıktıktan daha sonra Ankara’daki hastaneye uçakla gdolayıldüm. Bacaklarım hareketsizlikten dolayı kangrene dönüşmüş. Ameliyatla almak zorunda kaldılar.” dedi.
EMEKLİLİĞİ KABUL ETMEDİ, MİSYONUNUN BAŞINA DÖNDÜ
Kendisine teklif edilen malulen emekliliği reddettiğini söyleyen Halil Öztemel şöyleki konuştu:
“Zor bir müddetç geçirdim fakat tekrar döndüm. Bana bakılırsave devam edip etmeyeceğimi sordular, emekli olmam için bir hak verdiler. Ben tüm bunları kabul etmeyip sınıfa geri dönmek istedim. Zira bu mesleği sahiden epeyce seviyorum. Okula gelip öğretmenlik yaptığım vakit güya bana bir terapi üzere oluyor. Sınıfta öğrencilerin içinde bulunmak, okula gelip gitmek, bu havayı solumak; sahiden bana moral ve motivasyon manasında hayli büyük yarar sağlıyor. Ben farklı tavsiyeler bulunmasına karşın, haftanın 5 günü yahut 7 günü okula gelerek öğrencilerin içinde olmayı tercih ettim. Yöneticilerim de bana daima takviye oldu, işimi kolaylaştırdılar.”
“ÖĞRETEBİLDİĞİMİ GÖRMEK BENİ KEYİFLİ EDİYOR”
Öğrencileriyle bir ortada olmanın kendisini keyifli ettiğini söz eden Öztemel, “Okulda öğrencilerle bir ortada olmak, bu havayı teneffüs etmek, öğrencilere bir şeyler anlatabilmek, öğrettiğimin dönütünü alabilmek, öğrencinin gözündeki ışığı bakılırsabilmek, bir şeyler öğrenme açlığını fark etmek, öğretebildiğimi görmek beni keyifli ediyor.” diye konuştu.
“OKULUM VE ÖĞRENCİLERİM BENİ HAYATA BAĞLADI”
Yaşadığı zorlukların üstesinden okulu ve öğrencileri yardımıyla geldiğini belirten Halil Öztemel, “Kolay değil, insan bir tırnağını kaybetse hüzünlenir. Benim iki bacağım yok. Demek ki rabbim herkese kaldırabileceği bir yük yüklüyor. Ancak mesleğim, okulumu ve öğrencilerim beni yine hayata bağladı diyebilirim. Ailemin de hayli büyük dayanakları oldu. Çok şükür şimdiye kadar niye, diye bir soru sormadım? Orada ben biroldukça arkadaşımı kaybettim. Onlardan biri ben de olabilirdim. Orada hayatta kalmak için ekstra bir şey yapmadım, yapamazdım da. Oradan sağ çıkamayan arkadaşlarımdan biri de ben olabilirdim diye düşünerek, hayata daha da müspet yaklaştım. Yaşadığım zorluklar bana vakit zaman sorun verse de arkadaşlarım ve etrafımdaki beşerler, hiç bir vakit bir şeylerin eksikliğini hissettirmediler. Her şeyin içine dahil ettiler” tabirlerini kullandı.
HAYAT ÜZÜLECEK KADAR UZUN DEĞİL
Doğup büyüdüğü ilçede, çocukluğunun geçtiği okulda öğretmenlik yapmanın kendisine gurur verdiğini söyleyen Halil Öztemel şunları söylemiş oldu:
“Kendi memleketimde, doğum büyüdüğüm ilçede vazife yapıyorum. Bu da benim için büyük bir gurur. Ben de bu sıralarda, bu okul bahçesinde oynayan çocuklardan bir tanesiydim. Artık bu çocuklara eğitim veren bir beşerim. Bu da bana ayrıyeten gurur veriyor. Durumumla alakalı da bir eksiklik hissetmiyorum. Zira hayat hayli uzun değil. Üzülecek ve gerilimle uğraşacak kadar da vaktimiz yok.”