- Katılım
- 15 Nis 2021
- Mesajlar
- 2,706
- Puanları
- 0
Prof. Dr. Nevzat Tarhan: “Anne-çocuk içindeki bağımlı alaka okul fobisine yol açıyor” Okula ahenk sürecinin her çocukta farklı biçimde olabileceğini belirten Psikiyatrist Prof. Dr. Nevzat Tarhan, okula ahenkte bireyselleşmenin kıymetini vurguladı. Prof. Dr. Nevzat Tarhan, 3 yaşından itibaren çocuğun kişiselleşmeye başladığını, bu periyodun anne tarafınca kesinlikle desteklenmesi gerektiğini kaydetti. Çocukla anne bağının bağımlı olması halinde çocukta özgüven eksikliğinin ortaya çıktığını belirten Prof. Dr. Nevzat Tarhan, “Bu durum ilerleyen devirde okula ahenk sürecini etkileyebilir ve okul fobisi ortaya çıkabilir” ihtarında bulundu. Tarhan, çocuğun toplumsal ve duygusal hünerlerinin gelişimi için de 3 yaşından itibaren çocuğun okula gönderilmesini tavsiye etti.
Üsküdar Üniversitesi Kurucu Rektörü, Psikiyatrist Prof. Dr. Nevzat Tarhan, okula ahenk sürecinde yaşanan zorluklara ait değerlendirmelerde bulundu.
Çocuk okula zihinsel olarak alıştırılmalıdır
Okula ahenk sürecinin her çocukta farklı biçimde gelişebileceğini belirten Prof. Dr. Nevzat Tarhan, “Okula başlamak çocuk için yeni bir devir manasına geliyor. Alıştığı, muteber bir ortamdan farklı bir yere gidip gelmek çocuk için zihinsel olarak hazır değilse yabancı bir gezegene gitmek üzeredir. Siz şu an dünyadasınız, havasına, oksijenine alışmışsınız. Aya gittiğinizde orada ne hissedersiniz? Çocuk için de okula gitmek şayet zihinsel olarak hazır değilse o denli bir his ve kaygı ortaya çıkarır. Şayet zihinsel olarak hazırsa çocuk bu biçimde durumlarda rahatlıkla ahenk sağlar. Bu niçinle çocuğu okula hazırlamadan kedi yavrusu üzere alıp bir yerden bir yere pat diye gdolayıp bırakmak çocuk için şok, travma tesiri yapar.” diye konuştu.
3 yaşından daha sonra kişiselleşme devri başlıyor
Çocuğun 3 yaşından daha sonra kişiselleşme sürecine girdiğini kaydeden Prof. Dr. Nevzat Tarhan, “0-3 yaş içinde çocuk, kendini annenin bir modülü üzere görüyor. Anne de çocuğu kendisinin bir modülü olarak görüyor lakin çocuk yürümeye başlamadan itibaren farklı bir birey olduğunu öğrenmeye başlıyor. Farklı bir insan olduğunu, diğer insanların hislerinin ve kendi hislerinin farkını öğreniyor. 1 yaşındaki bütün çocukları birebir odaya khalbukinız birisi ağlamaya başlasa hepsi birebir anda ağlamaya başlar. Zira o oburunun ağrısıyla, acısıyla kendi acısı içindeki farkı daha öğrenmemiştir. Beyinde ayna nöronlar var. Bu ayna nöronlar zihin teorisi dediğimiz zihin okuması yapıyorlar. Karşı tarafın zihnini okuyor, kendi zihnini okuyor ve hakikat yansıyı veriyor. Çocuklarda bu gelişmediği için oburunun bir yeri acıdığı vakit kendisinin de acıdığını zanneder ve o da ağlamaya başlar. Lakin bir mühlet daha sonra ‘Onun bir yeri acıyor lakin o benim acım değil, onun acısı’ diye ayırt etmeyi öğrenir. Çocuk üç yaşında ekseriyetle bunu öğrenmiş oluyor.” diye konuştu.
Anne-çocuk içindeki bağımlı ilgi okul fobisine yol açıyor
Çocukla anne ilgisinin bağımlı bir ilgiyse yani anne korkulu ve epeyce koruyucuysa çocukta özgüven eksikliğinin ortaya çıktığını ve bu durumun da ilerleyen devirde okula ahenk sürecini etkileyebildiğini kaydeden Psikiyatrist Prof. Dr. Nevzat Tarhan, şunları söylemiş oldu:
“Üç yaşından daha sonra çocuğun artık toplumsallaşması yani anniçin yavaş yavaş uzaklaşması gerekiyor. Annelerin büyük bir kısmı, bunu birden fazla vakit yapamıyorlar. Annenin çocukla bağı birçok vakit o kadar kuvvetli oluyor ki bu annenin de güzeline gidiyor. Çocukla birebir yatakta yatıyor. Çocuk bir yaşına girmeye başladıktan itibaren çocuk 7 yaşına yani okul başlayana kadar tıpkı odada olabilirler lakin tıpkı yatakta olması sakıncalıdır. Çocuğunun annesiyle bağı yapış yapış oluyor. Çocukta özgüven gelişmemişse çocuk okula gittiği vakit bütün gün ağlamaya başlıyor. Üç sene beş sene kapıda bekleyen epeyce aile biliyoruz. Annesi orada değilse çocuk sınıfta olay çıkarıyor. Buna okul fobisi deniyor.” dedi.
Anne çocuğun kişiselleşmesini desteklemelidir
Prof. Dr. Nevzat Tarhan, çocukta okul fobisi ortaya çıktığı vakit servise zorla bindiğini, devamlı ağladığını belirterek bu biçimde durumlarda anne çocuğu okula göndermekten vazgeçerse çocuğun bireyselleşmeyi öğrenemediğini ve özgüvenin gelişemediğini tabir etti. Prof. Dr. Tarhan, çocuğun kişiselleşmesinin anne tarafınca kesinlikle desteklenmesi gerektiğini kelamlarına ekledi.
Çocuk o koltuğa kendi çıkmalı
Prof. Dr. Nevzat Tarhan, kültürümüzde epeyce rastlanan koltuk deneyinin de bunun değerli bir örneği olduğunu tabir ederek “Çocuğun kişiselleşmesine katkı sağlamak gerekiyor. örneğin çocuk koltuğa çıkmak istiyor. Yürüyor ve hayatı tanımaya başlıyor. Koltuğa çıkmak istiyor uğraşıyor, uğraşıyor çıkamıyor. Bizim klasik annemiz ne yapıyor? Aman çocuk düşmesin diye alıyor koltuğa çıkarıyor. Koltuğa çocuk çıkmış oluyor, seviniyor lakin çocuk kendi başarmamış oluyor. Hâlbuki o çocuk koltuğa kendisi çıksa çıktıktan daha sonra sevinecek. O duyguyu biz çocuğun elinden alıyoruz. Bu özgüvenin temelidir.” diye konuştu.
Koltuğa çıkarken annesi yanında olmalı
Batı toplumlarında çocuğun koltuğa çıkarken tek başına bırakıldığını kaydeden Prof. Dr. Nevzat Tarhan, “Orada çocukla ilgilenmiyorlar. Çocuk düşüyor, kalkıyor ve çıkıyor lakin bu sefer de anne çocuk bağı zayıflıyor. Onun için burada ülkü olan, çocuk koltuğa çıkmaya çalışırken anne yanında duracak, ‘Çık sen çıkmayı başarırsın bir şey olursa ben tutarım’ diyecek. Çocuk bu biçimde durumda kendisi çıkacak başaracak ve ‘Ben yaptım’ diyecek. Anne çocuk bağı da sağlıklı olacak. Annelik modelini bu biçimde oluşturursak çocuk bir müddet daha sonra okula rahatlıkla gidiyor, ahenk sağlıyor.” diye konuştu.
Çocuk toplumsal ve duygusal maharetleri okulda öğreniyor
Çocuğun toplumsal ve duygusal maharetleri öğrenmesinin de kıymetine işaret eden Prof. Dr. Nevzat Tarhan, “Çocuklar günümüzde toplumsal ve duygusal maharetleri bizatihi öğrenemiyorlar. Çocuklar oburunun hislerini anlamayı ve empati yapabilmeyi toplumsal temasla öğrenilebiliyor. Günümüzde apartman çocukları ve televizyon çocukları oluyor. Artık eskisi üzere komşu çocukları ya da mahalle ortamı kavramı yok. Onun için çocuk 3 yaşına geldiği vakit çabucak kreşe verilmesini öneriyoruz. Çocuk kreşe yarım gün bile gitse orada çabucak toplumsal hünerleri öğreniyor. Orada birlikte oynamayı ve paylaşmayı öğreniyor. İnsan çocuğu ruhsal olarak prematüre doğuyor. Yani erken doğuyor, öğrenmemiş olarak doğuyor. Bu niçinle de çocuğun psikososyal olarak 15 yaşına kadar bir anne, baba ve aileye muhtaçlığı var. Toplumsal bir yapının ortasında olmaya, toplumsal hünerleri, duygusal marifetleri öğrenmeye muhtaçlığı var.” diye konuştu.
Anne ve baba çocuğa kılavuz kaptan olacak
Çocuğun desteklenmesinde ailelere kılavuz kaptan modelini örnek gösteren Psikiyatrist Prof. Dr. Nevzat Tarhan, “Gemilerde kaptanın yası sıra kılavuz kaptan vardır. Kılavuz kaptan kıdemlidir, deneyimlidir. Anne ve baba kılavuz kaptan olacaklar. Anne ve baba bizim kültürümüzde dümene geçerek çocuğun ömrünü yönetiyor. ‘Onu yapma, ona dokunma, onu giyme’ biçiminde her şebir daha karışıyor. Çocuk kendi kendine öğrenemiyor. Hâlbuki anne baba kılavuz kaptan olacak. Çocuğun onların rehberliğine gereksinimi var.” biçiminde konuştu.
İlkokul öğretmenleri çocuğun kahramanlarıdır
Okula ahenkte ailelerin yanı sıra öğretmenlere de misyonlar düştüğünü belirten Psikiyatrist Prof. Dr. Nevzat Tarhan, “Öğretmenler çocukların örnek model seçtikleri ikinci kişi oluyor. Bilhassa ilkokul öğretmenleri çocuklarımızın kahramanlarıdır. Öğretmenlik kutsal bir meslek. Bilhassa ilkokul öğretmenliği, sınıf öğretmenliği hayli kutsal bir meslektir. Zira o çocuklar anne ve babalarından daha sonra en epeyce hayatı öğretmenden öğreniyor, öğretmenlerini örnek alıyorlar.” dedi. Prof. Dr. Nevzat Tarhan, bilhassa ilkokulda çoğunlukla öğretmen değiştirmemek gerektiğini vurguladı.
Öğretmenin rehberliği fazlaca kıymetlidir
Psikiyatrist Prof. Dr. Nevzat Tarhan, deneyimli bir öğretmenin çocuğun meselesini davranışlarından anlaması gerektiğini de tabir ederek “Öğretmen onu fark edecek. Eğitimcilik hekimlik üzeredir. Doktorlar kelebek avcıları üzeredir. Hastalık ve semptomları yakalarlar. Arayıp bulur, yakalar ve sorunu çözerler. Yani bir öğretmen çocuğun davranışından yaşadığı sorunu anlamalıdır. O yaşlarındaki çocuklar kelam lisanıyla anlatamıyor. Kelam lisanıyla anlatamadıkları için davranış lisanıyla anlatıyorlar. Öğretmenin rehberliği o niçinle burada epey kıymetlidir. Yani pedagojik deneyimi kıymetlidir. Bu çocuk niye korkuyor? Yalnız kalmaktan korkuyor. Kendine inancı yok tahminen bu çocuk birinci sefer annesinden ayrılıyor. bu biçimde endişeleri olabilir. Çocuğun yönlendirilmeye gereksinimi vardır.” dedi.
Kaynak: (BHA) – Beyaz Haber Ajansı
Üsküdar Üniversitesi Kurucu Rektörü, Psikiyatrist Prof. Dr. Nevzat Tarhan, okula ahenk sürecinde yaşanan zorluklara ait değerlendirmelerde bulundu.
Çocuk okula zihinsel olarak alıştırılmalıdır
Okula ahenk sürecinin her çocukta farklı biçimde gelişebileceğini belirten Prof. Dr. Nevzat Tarhan, “Okula başlamak çocuk için yeni bir devir manasına geliyor. Alıştığı, muteber bir ortamdan farklı bir yere gidip gelmek çocuk için zihinsel olarak hazır değilse yabancı bir gezegene gitmek üzeredir. Siz şu an dünyadasınız, havasına, oksijenine alışmışsınız. Aya gittiğinizde orada ne hissedersiniz? Çocuk için de okula gitmek şayet zihinsel olarak hazır değilse o denli bir his ve kaygı ortaya çıkarır. Şayet zihinsel olarak hazırsa çocuk bu biçimde durumlarda rahatlıkla ahenk sağlar. Bu niçinle çocuğu okula hazırlamadan kedi yavrusu üzere alıp bir yerden bir yere pat diye gdolayıp bırakmak çocuk için şok, travma tesiri yapar.” diye konuştu.
3 yaşından daha sonra kişiselleşme devri başlıyor
Çocuğun 3 yaşından daha sonra kişiselleşme sürecine girdiğini kaydeden Prof. Dr. Nevzat Tarhan, “0-3 yaş içinde çocuk, kendini annenin bir modülü üzere görüyor. Anne de çocuğu kendisinin bir modülü olarak görüyor lakin çocuk yürümeye başlamadan itibaren farklı bir birey olduğunu öğrenmeye başlıyor. Farklı bir insan olduğunu, diğer insanların hislerinin ve kendi hislerinin farkını öğreniyor. 1 yaşındaki bütün çocukları birebir odaya khalbukinız birisi ağlamaya başlasa hepsi birebir anda ağlamaya başlar. Zira o oburunun ağrısıyla, acısıyla kendi acısı içindeki farkı daha öğrenmemiştir. Beyinde ayna nöronlar var. Bu ayna nöronlar zihin teorisi dediğimiz zihin okuması yapıyorlar. Karşı tarafın zihnini okuyor, kendi zihnini okuyor ve hakikat yansıyı veriyor. Çocuklarda bu gelişmediği için oburunun bir yeri acıdığı vakit kendisinin de acıdığını zanneder ve o da ağlamaya başlar. Lakin bir mühlet daha sonra ‘Onun bir yeri acıyor lakin o benim acım değil, onun acısı’ diye ayırt etmeyi öğrenir. Çocuk üç yaşında ekseriyetle bunu öğrenmiş oluyor.” diye konuştu.
Anne-çocuk içindeki bağımlı ilgi okul fobisine yol açıyor
Çocukla anne ilgisinin bağımlı bir ilgiyse yani anne korkulu ve epeyce koruyucuysa çocukta özgüven eksikliğinin ortaya çıktığını ve bu durumun da ilerleyen devirde okula ahenk sürecini etkileyebildiğini kaydeden Psikiyatrist Prof. Dr. Nevzat Tarhan, şunları söylemiş oldu:
“Üç yaşından daha sonra çocuğun artık toplumsallaşması yani anniçin yavaş yavaş uzaklaşması gerekiyor. Annelerin büyük bir kısmı, bunu birden fazla vakit yapamıyorlar. Annenin çocukla bağı birçok vakit o kadar kuvvetli oluyor ki bu annenin de güzeline gidiyor. Çocukla birebir yatakta yatıyor. Çocuk bir yaşına girmeye başladıktan itibaren çocuk 7 yaşına yani okul başlayana kadar tıpkı odada olabilirler lakin tıpkı yatakta olması sakıncalıdır. Çocuğunun annesiyle bağı yapış yapış oluyor. Çocukta özgüven gelişmemişse çocuk okula gittiği vakit bütün gün ağlamaya başlıyor. Üç sene beş sene kapıda bekleyen epeyce aile biliyoruz. Annesi orada değilse çocuk sınıfta olay çıkarıyor. Buna okul fobisi deniyor.” dedi.
Anne çocuğun kişiselleşmesini desteklemelidir
Prof. Dr. Nevzat Tarhan, çocukta okul fobisi ortaya çıktığı vakit servise zorla bindiğini, devamlı ağladığını belirterek bu biçimde durumlarda anne çocuğu okula göndermekten vazgeçerse çocuğun bireyselleşmeyi öğrenemediğini ve özgüvenin gelişemediğini tabir etti. Prof. Dr. Tarhan, çocuğun kişiselleşmesinin anne tarafınca kesinlikle desteklenmesi gerektiğini kelamlarına ekledi.
Çocuk o koltuğa kendi çıkmalı
Prof. Dr. Nevzat Tarhan, kültürümüzde epeyce rastlanan koltuk deneyinin de bunun değerli bir örneği olduğunu tabir ederek “Çocuğun kişiselleşmesine katkı sağlamak gerekiyor. örneğin çocuk koltuğa çıkmak istiyor. Yürüyor ve hayatı tanımaya başlıyor. Koltuğa çıkmak istiyor uğraşıyor, uğraşıyor çıkamıyor. Bizim klasik annemiz ne yapıyor? Aman çocuk düşmesin diye alıyor koltuğa çıkarıyor. Koltuğa çocuk çıkmış oluyor, seviniyor lakin çocuk kendi başarmamış oluyor. Hâlbuki o çocuk koltuğa kendisi çıksa çıktıktan daha sonra sevinecek. O duyguyu biz çocuğun elinden alıyoruz. Bu özgüvenin temelidir.” diye konuştu.
Koltuğa çıkarken annesi yanında olmalı
Batı toplumlarında çocuğun koltuğa çıkarken tek başına bırakıldığını kaydeden Prof. Dr. Nevzat Tarhan, “Orada çocukla ilgilenmiyorlar. Çocuk düşüyor, kalkıyor ve çıkıyor lakin bu sefer de anne çocuk bağı zayıflıyor. Onun için burada ülkü olan, çocuk koltuğa çıkmaya çalışırken anne yanında duracak, ‘Çık sen çıkmayı başarırsın bir şey olursa ben tutarım’ diyecek. Çocuk bu biçimde durumda kendisi çıkacak başaracak ve ‘Ben yaptım’ diyecek. Anne çocuk bağı da sağlıklı olacak. Annelik modelini bu biçimde oluşturursak çocuk bir müddet daha sonra okula rahatlıkla gidiyor, ahenk sağlıyor.” diye konuştu.
Çocuk toplumsal ve duygusal maharetleri okulda öğreniyor
Çocuğun toplumsal ve duygusal maharetleri öğrenmesinin de kıymetine işaret eden Prof. Dr. Nevzat Tarhan, “Çocuklar günümüzde toplumsal ve duygusal maharetleri bizatihi öğrenemiyorlar. Çocuklar oburunun hislerini anlamayı ve empati yapabilmeyi toplumsal temasla öğrenilebiliyor. Günümüzde apartman çocukları ve televizyon çocukları oluyor. Artık eskisi üzere komşu çocukları ya da mahalle ortamı kavramı yok. Onun için çocuk 3 yaşına geldiği vakit çabucak kreşe verilmesini öneriyoruz. Çocuk kreşe yarım gün bile gitse orada çabucak toplumsal hünerleri öğreniyor. Orada birlikte oynamayı ve paylaşmayı öğreniyor. İnsan çocuğu ruhsal olarak prematüre doğuyor. Yani erken doğuyor, öğrenmemiş olarak doğuyor. Bu niçinle de çocuğun psikososyal olarak 15 yaşına kadar bir anne, baba ve aileye muhtaçlığı var. Toplumsal bir yapının ortasında olmaya, toplumsal hünerleri, duygusal marifetleri öğrenmeye muhtaçlığı var.” diye konuştu.
Anne ve baba çocuğa kılavuz kaptan olacak
Çocuğun desteklenmesinde ailelere kılavuz kaptan modelini örnek gösteren Psikiyatrist Prof. Dr. Nevzat Tarhan, “Gemilerde kaptanın yası sıra kılavuz kaptan vardır. Kılavuz kaptan kıdemlidir, deneyimlidir. Anne ve baba kılavuz kaptan olacaklar. Anne ve baba bizim kültürümüzde dümene geçerek çocuğun ömrünü yönetiyor. ‘Onu yapma, ona dokunma, onu giyme’ biçiminde her şebir daha karışıyor. Çocuk kendi kendine öğrenemiyor. Hâlbuki anne baba kılavuz kaptan olacak. Çocuğun onların rehberliğine gereksinimi var.” biçiminde konuştu.
İlkokul öğretmenleri çocuğun kahramanlarıdır
Okula ahenkte ailelerin yanı sıra öğretmenlere de misyonlar düştüğünü belirten Psikiyatrist Prof. Dr. Nevzat Tarhan, “Öğretmenler çocukların örnek model seçtikleri ikinci kişi oluyor. Bilhassa ilkokul öğretmenleri çocuklarımızın kahramanlarıdır. Öğretmenlik kutsal bir meslek. Bilhassa ilkokul öğretmenliği, sınıf öğretmenliği hayli kutsal bir meslektir. Zira o çocuklar anne ve babalarından daha sonra en epeyce hayatı öğretmenden öğreniyor, öğretmenlerini örnek alıyorlar.” dedi. Prof. Dr. Nevzat Tarhan, bilhassa ilkokulda çoğunlukla öğretmen değiştirmemek gerektiğini vurguladı.
Öğretmenin rehberliği fazlaca kıymetlidir
Psikiyatrist Prof. Dr. Nevzat Tarhan, deneyimli bir öğretmenin çocuğun meselesini davranışlarından anlaması gerektiğini de tabir ederek “Öğretmen onu fark edecek. Eğitimcilik hekimlik üzeredir. Doktorlar kelebek avcıları üzeredir. Hastalık ve semptomları yakalarlar. Arayıp bulur, yakalar ve sorunu çözerler. Yani bir öğretmen çocuğun davranışından yaşadığı sorunu anlamalıdır. O yaşlarındaki çocuklar kelam lisanıyla anlatamıyor. Kelam lisanıyla anlatamadıkları için davranış lisanıyla anlatıyorlar. Öğretmenin rehberliği o niçinle burada epey kıymetlidir. Yani pedagojik deneyimi kıymetlidir. Bu çocuk niye korkuyor? Yalnız kalmaktan korkuyor. Kendine inancı yok tahminen bu çocuk birinci sefer annesinden ayrılıyor. bu biçimde endişeleri olabilir. Çocuğun yönlendirilmeye gereksinimi vardır.” dedi.
Kaynak: (BHA) – Beyaz Haber Ajansı