Hayır, çünkü sendikacılar iklim koruyucuları değil
İlk bakışta Verdi ile Fridays for Future'ın birleşmesi mantıklı bir ittifak gibi görünüyor. Daha fazla insanın arabalardan otobüs ve trenlere geçmesi sadece iklim için değil aynı zamanda yerel toplu taşıma çalışanları için de iyi olacaktır. Çünkü arkalarında daha fazla yolcu olduğu için ikincisi işverenler üzerinde daha kolay baskı oluşturabilir ve grevlerin etkisi daha güçlü olur.
Ancak her şeyde olduğu gibi bu durumda da ikinci kez bakmaya değer. Ve şunu gösteriyor: Eşit olmayan iki ortak burada bir araya geliyor. Daha doğrusu: İklim aktivistleri kendilerinin sendika çıkarlarının arabasına koşulmasına izin veriyorlar ve böylece sonunda kaybedenler olma tehdidinde bulunuyorlar.
Çünkü belediye ulaşım şirketlerinin kontrol komitelerindeki çalışan temsilcileri olan sendikacılar, başlı başına iklim koruyucu değiller. İşlev olarak öncelikle üyelerinin ve çalışanlarının refahıyla ilgilenirler. Ve küresel iklimle ilgili değil. Daha fazla ücret, daha iyi çalışma koşulları ve özellikle bireysel işlerin varlığı için mücadele ediyorlar.
Uygulamada bu şu anlama geliyor, örneğin: Nakit sıkıntısı çeken belediyeler iklim dostu ama pahalı e-otobüslere yatırım yapmak istiyorsa buna çoğunlukla çalışan temsilcileri itiraz ediyor. Mantıkları basit: Fazladan para mı var? – O zaman lütfen bunu yapın, çalışanlar için kolaylıkla daha büyük bir ücret artışına dönüşebilir.
Elektrikli otobüs örneğine devam edersek: Teknolojileri nedeniyle önemli ölçüde daha az bakım gerektirirler. Bu, satın alındıktan sonra büyük nakliye şirketlerinin atölyelerinde daha az tamirciye ihtiyaç duyulacağı anlamına geliyor. Bu aynı zamanda Verdi'nin başına bela olabilir.
Bu, sendikal iklim koruma ittifakında kimin aşçı, kimin garson olduğunu hızla ortaya koyuyor. Fridays for Future'ın diğer iklim protestoları arasında dikkat çekmek için Verdi'ye katılması her şeyden önce bir şey: saf bir çaresizliğin ifadesi.